تطورات واجی و تحول معنایی واژگان در تاریخ بیهقی

گروه های زبانی در سیر تاریخی از فارسی باستان تا فارسی دری کنونی، تحول و تغییراتی یافته که در این میان تغییر و تطورات واجی یکی از مهم ترین دگرگونی های آن به شمار می رود. در این مقال تلاش می شود که نوع تطور «واجی» و «معنایی» در کتاب تاریخ بیهقی به عنوان یکی از امهات نثر سبک خراسانی در قرن پنجم نشان داده شود. به علت نزدیکی زمانی تاریخ بیهقی به فارسی میانه (پهلوی)، بسیاری از خصوصیات آوایی زبان پهلوی را در خود، حفظ کرده و بسیاری از واژگان مانند: آشکار، پدرود، بهر و... بدون هیچ گونه تغییری وارد این کتاب شده اند. روش کار در این تحقیق به شیوه توصیفی کتابخانه ای است. تغییرات واجی در این اثر به صورت های «کاهش و تخفیف»، «افزایش»، «ابدال» و «ادغام» خود را نشان داده که بیشترین فرآیند این تغییر، «ابدال» بوده است. در تحول معنایی مفردات در این مقال، واژگان با چند وضعیت تحولی روبرو شده اند: یا متروک شده و یا علاوه بر معنای گذشته، معنای جدید نیز گرفته اند. در تحول معنایی، جمله ها اغلب در معنای غیر واقعی و وضعی خود بکار رفته و به صورت جملات کنایی درآمده اند.