نگاهی تازه به سبک غزلسرایی حافظ و طبقه بندی موضوعی غزلها

یکی از ویژگی های ذاتی شعر حافظ، که در اغلب غزلهای دیوان به چشم میخورد، گسستگی و عدم پیوند صریح در ظاهر ابیات است؛ خصیصه ای که سبب شده است تا برخی حافظ پژوهان، رای بر استقلال ابیات، در غزلهای حافظانه و » لفظ « صادر کنند. این در حالی است که بررسی دقیق و موشکافانه اشعار خواجه و کشف ارتباط درونی میان آنها، بیانگر پیوستگی و اتصال عمیق ابیات با یکدیگر است.
مطالعه روابط بین اجزای متن و آشکار ساختن » معنی « غزلها، میتواند تا حد مطلوبی، فرضیه گسسته نمایی در شعر حافظ را ابطال » ساختار « و » فرم « ضوابط و قواعد کلی حاکم بر
نماید. مقاله حاضر، ضمن گونه شناسی و دسته بندی موضوعی 486 غزل دیوان - مطابق طبع و تصحیح استاد خانلری - و ارائه یازده طبقه مختلف از غزلها، بر آن است تا با بررسی و مقایسه سبک و ساختار دو گونه عاشقانه و ستایشی )مدحی(، نشان دهد هر کدام از گونه های غزل حافظ، با پیروی از الگویی خاص، که در ذهن شاعر نقش میبسته است، سروده شده اند؛