بررسی تاثیر بافت سنگ های آهکی منطقه همدان بر روند افت وزنی آنها در آزمایش سلامت سنگ

به طور کلی بهره گیری از امکانات محلی و دسترسی به منابع قرضه مناسب و با صرفه اقتصادی در هر پروژه عمرانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این راستا، سنگ های آهکی به طور وسیعی برای احداث پروژه های عمرانی مورد استفاده قرار می گیرند. یکی از فاکتورهایی که به عنوان عامل تمایز در سنگ های آهکی استفاده می شود، بافت سنگ های آهکی می باشد. در این پژوهش با در نظر گرفتن بافت به عنوان عامل متمایز کننده سنگ های مورد مطالعه، به بررسی مقاومت و دوام شش نمونه از سنگ آهک های استان همدان از طریق آزمایش سلامت سنگ پرداخته شده است. هدف از انجام این پژوهش دستیابی به نوعی از سنگ آهک می باشد که از نظر بافت و خصوصیات زمین شناختی در مقابل خوردگی ناشی از ترکیبات شیمیایی مقاوم بوده و کمترین تاثیرپذیری را از این نظر داشته باشد و در واقع کمترین میزان زوال را از خود نشان دهد. بررسی تاثیر بافت بر افت وزنی نمونه ها در آزمایش سلامت نشان می دهد که در سنگ های آهکی، بافت هایی که یکپارچگی در ساختار و همچنین نوع کربنات تشکیل دهنده آنها مشاهده می گردد، رفتار بهتری را نشان می دهند. همچنین در تمام نمونه هایی که دارای بافت و ترکیب یکنواختی بودند، مصالح درشت دانه، با محدوده اندازه 5/37 تا 50 میلی متر، دوام پذیری بالاتری را احراز نموده اند. بنابراین، بافت؛ یک عامل مهم و موثر بر دوام و مقاومت سنگ های آهکی در برابر خوردگی بوده و باید در کنار اندازه ذرات مصالح، به عنوان فاکتور تعیین کننده در ارزیابی دوام مطرح گردد.