چارچوبی برای ارزیابی عملکرد سامانه تغذیه مصنوعی در تغذیه آبخوان ها و مدیریت سیلاب مناطق خشک

در مناطق خشک و نیمه خشک به دلیل کمبود آب های سطحی، آبخوان ها مهمترین منبع برای تامین آب بوده و یکی از راه حل های مهندسی برای بهره برداری از سیلاب برای بهبود وضعیت منابع آب زیرزمینی، اجرای سامانه های تغذیه مصنوعی بوده، بررسی عملکرد این سامانه ها از لحاظ تغذیه دارای اهمیت است. هدف مطالعه حاضر، ارائه یک چارچوب مدل محور بر مبنای چند شاخص کمی نظیر راندمان تغذیه و نرخ تسکین سیل برای بررسی عملکرد سامانه تغذیه مصنوعی است. با توجه به قابلیتی که مدل های هیدرولوژیکی، هیدرولیکی و نفوذ در بررسی اثر سیلاب بر سامانه های مدیریت تغذیه آبخوان دارا می باشند، از تلفیق این مدل ها در برآورد شاخص ها استفاده شد. در نهایت با تعیین شاخص های یاد شده برای سیلاب هایی با دوره بازگشت مختلف، مقدار متوسط آن ها با استفاده از رابطه امید ریاضی تعیین شد. طبق نتایج حاصل شده، سامانه مورد بررسی (تغذیه مصنوعی امام زاده عبدالله سرخه) از نظر دو شاخص راندمان تغذیه و نرخ تسکین سیل در رخدادهایی با فراوانی وقوع بیش از 0. 2 عملکرد مناسبی داشته است و مقدار متوسط این دو شاخص به ترتیب برابر با 054 و 0. 93 به دست آمده است. با توجه به مدل محور بودن چارچوب پیشنهادی، روش این تحقیق قابلیت کاربرد در موارد مشابه را دارا می باشد.