آنتی بادی های ضد آنتی ژن های سازگاری بافتی در زنان اهداءکننده خون با و بدون سابقه سقط

آنتی بادی های ضد آنتی ژن های سازگاری بافتی (HLA) طی آلوایمونیزاسیون به دنبال انتقال خون، حاملگی و یا پیوند اعضاء تولید می شوند. این آنتی بادی ها در سقط دخالت دارند و در افراد سالم غیرآلوایمونیزه نیز گزارش شده اند. آنتی بادی های ضد HLA منجر به برخی عوارض انتقال خون می شوند، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی فراوانی آنتی بادی های مذکور در اهداءکنندگان خون با تمرکز بر زنان (با و بدون سابقه حاملگی و سقط قبلی) انجام شد. در این مطالعه توصیفی که در سال 1395 انجام شد، 214 فرد اهداء کننده خون مراجعه کننده به مرکز انتقال خون تبریز در محدوه سنی 62-18 سال شامل 57 زن (6/26%) با محدوده سنی 59-23 سال (با میانگین سن 3/9±7/38) و 157 مرد (4/73%) با محدوده سنی 62-18 سال (با میانگین سن 7/9±2/36 سال) مورد بررسی قرار گرفتند. برای بررسی آنتی بادی های ضدگلبول های سفید با استفاده از آزمایش PRA به روش لنفوسایتوتوکسیسیتی با کمپلمان (CDC) مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک، تعداد حاملگی و سقط در زنان در فرم اطلاعاتی یادداشت شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون های کای دو و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. 23 نفر (75/10%) شامل 22 زن (8 نفر بدون و 14 نفر دارای سابقه حاملگی و سقط) و یک مرد، واکنش مثبت PRA داشته و سایر افراد منفی بودند. فراوانی موارد مثبت PRA در زنان بیشتر بود (0001/0p<). این آنتی بادی ها در زنان با سابقه قبلی حاملگی با تعداد حاملگی ارتباطی نداشتند، اما وفور آنتی بادی HLA و شدت واکنش مثبت PRA در دو گروه زنان با سابقه و بدون سابقه سقط اختلاف معناداری داشت (001/0p<) و با تعداد سقط نیز ارتباط داشت (0001/0p<، 52/0=r). تعداد سقط بر حساس شدن و یا ایمونیزاسیون طی حاملگی اثر دارد. با افزایش تعداد سقط، احتمال ایمونیزاسیون بیشتر می شود. این آنتی بادی ها در زنان سالم بدون سابقه حاملگی و مردان نیز مشاهده شد. تصمیم به ارزیابی پلاسمای مردان و زنان بدون سابقه قبلی حاملگی، قبل از تزریق نیاز به مطالعات سود و صرفه دارد.