مقایسه تاثیر تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار بر تعادل ایستا و پویا ورزشکاران زن دارای نقص تنه

مقدمه و اهداف ضعف عضلات ثبات دهنده مرکزی می تواند تاثیر منفی بر روی تعادل داشته باشد. از طرف دیگر ثبات ناحیه مرکزی به عنوان یک رابط با انتقال موثر نیروی تولیدشده در اندام تحتانی به اندام فوقانی از طریق تنه به اجرای بهتر ورزشی کمک می کند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار بر تعادل در ورزشکاران زن بود. مواد و روش ها جامعه آماری تحقیق حاضر شامل 30 نفر از ورزشکاران زن استان گیلان بودند که به صورت هدفمند وارد تحقیق شدند که به دو گروه 15 نفری (تمرینات در سطح پایدار و تمرینات در سطح ناپایدار که به مدت 6 هفته و سه جلسه در هفته انجام شد) تقسیم شدند. تعادل ایستا با استفاده از آزمون BESS و تعادل پویا با استفاده از آزمون تعادل وای ارزیابی شد. برای بررسی تفاوت تعادل در بین ورزشکاران دو گروه از آزمون آماری تحلیل کوواریانس و تی همبسته استفاده شد. یافته ها نتایج تحقیق حاضر نشان دهنده تاثیر معنادار هر دو پروتکل تمرینی بر تعادل ایستا و پویا بود (001/0=P). همچنین نتایج آزمون تحلیل کواریانس نشان داد که تمرینات در سطح ناپایدار تاثیر بیشتری نسبت به تمرینات در سطح پایدار بر تعادل ایستا و پویا داشت (05/0>P). نتیجه گیری نتایج تحقیق حاضر پیشنهاد می کند که با توجه به تفاوت بین دو نوع تمرین در اثرگذاری بر مولفه تعادل، علاوه بر اینکه هر دو نوع تمرینات ثبات دهنده ناحیه مرکزی بدن می تواند برای بهبود تعادل، به وسیله تقویت عضلاتی که با کنترل ستون فقرات و لگن مرتبط است، مفید باشد، مربیان و ورزشکاران از تمرینات ثبات مرکزی در سطح ناپایدار برای بهبود تعادل استفاده کنند.