بررسی اثر مصرف کلرمکوات کلراید، سولفات روی و نیتروکسین بر رشد ریشه و عملکرد دانه گندم تحت زراعت دیم و شرایط گلخانه

به منظور بررسی تاثیر کاربرد دو سطح غلظت کلرمکوات کلراید (صفر و 5/2 گرم در لیتر)، مصرف خاکی سولفات روی در سه میزان (صفر، 25 و 50 کیلوگرم در هکتار) و پیش تیمار نیتروکسین در دو سطح (تلقیح و عدم تلقیح با بذر) بر ویژگی های مورفو- فیزیولوژیک و عملکرد دانه گندم نان رقم کوهدشت، دو آزمایش مزرعه ای و گلخانه ای به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. دو آزمایش مزرعه ای در سال زراعی 93- 1392 در دو مکان شامل مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه ایلام و ایستگاه تحقیقات کشاورزی کاکی بوشهر بررسی شد. آزمایش دیگری در گلخانه برای مطالعه صفات ریشه گندم در دو مرحله گرده افشانی و رسیدگی فیزیولوژیک دانه تحت کاربرد تیمارهای مذکور، انجام شد. نتایج نشان داد که محلول پاشی کلرمکوات کلراید نسبت به شاهد، موجب افزایش تعداد سنبله در بوته، تعداد دانه در سنبله و عملکرد دانه به ترتیب به میزان 14/1، 13/6 و 28/5 درصد شد. بالاترین عملکرد دانه (1710 کیلوگرم در هکتار) و میزان پروتئین دانه (12/8 درصد) از تیمار محلول پاشی کلرمکوات کلراید در غلظت 2/5 گرم در لیتر و کاربرد 50 کیلوگرم در هکتار سولفات روی و تلقیح بذر با نیتروکسین حاصل شد. نتایج نشان داد که تیمار محلول پاشی کلرمکوات کلراید در غلظت 5/2 گرم در لیتر و مصرف خاکی50 کیلوگرم در هکتار سولفات روی و پیش تیمار بذر با نیتروکسین در مقایسه با شاهد، باعث افزایش طول ریشه (17/7 درصد)، وزن تر (21/9 درصد) و خشک ریشه (30/3 درصد) و نسبت وزن خشک ریشه به شاخساره (32/8 درصد) در مرحله گرده افشانی شد. به طورکلی، بهترین عملکرد دانه گندم از تیمار محلول پاشی کلرمکوات کلراید در غلظت 2/5 گرم در لیتر، کاربرد خاکی50 کیلوگرم در هکتار سولفات روی و تیمار بذر با نیتروکسین به دست آمد.