مقایسه ی میزان بقای اتوگرافت غضروف گوش خرگوش در فرم های خرد شده، له شده و بلوک

گرافت غضروفی در جراحی ترمیمی در بازسازی هایی که نیازمند استحکام هستند، به کار می رود. با توجه به نیاز به درجات متفاوت استحکام در این بازسازی ها، گرافت غضروفی به فرم های بلوک غضروفی، غضروف له شده و غضروف خرد شده استفاده می شود. این مطالعه، با هدف مقایسه ی میزان بقای اتوگرافت غضروف گوش خرگوش در فرم های خرد شده، له شده و بلوک انجام شد. این پژوهش، بر روی 36 خرگوش نر سفید نیوزلندی با وزن تقریبی 2500-2000 گرم با سن 16-12 هفته انجام شد. از گوش راست هر خرگوش، سه نمونه ی گرافت به صورت گرافت له شده، خرد شده و بلوک به دست آمد. گرافت ها در سه پاکت زیرجلدی جداگانه در مجاورت ستون فقرات خرگوش قرار گرفتند و پس از سه ماه، نمونه ها خارج شدند و تحت بررسی هیستوپاتولوژیک با رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین و تری کروم قرار گرفتند. میانگین وزن نهایی گرافت در تمامی گروه های استفاده کننده از روش غضروف له شده، خرد شده و بلوک، افزایش یافت، اما از لحاظ آماری معنی دار نبود. از لحاظ میزان فیبروز (002/0 = P)، اوسیفیکاسیون (001/0 > P) و کندروسیت زنده (002/0 = P) میان روش های مختلف تفاوت آماری معنی داری وجود داشت؛ به طوری که درصد کندروسیت های زنده، به طور معنی داری در گروه بلوک بیشتر بود. با توجه به نتایج این مطالعه، گرافت های غضروفی بلوک را می توان با اطمینان بیشتری نسبت به گرافت غضروفی خرد شده و له شده در برقراری شکل نواحی مختلف صورت و بینی به کار گرفت.