ارائه مدلی از توسعه تجاری خلیج فارس و دریای عمان مبتنی بر تجارب تاریخی

خلیج فارس و دریای عمان از تاثیرگذارترین پهنه های آبی جهان هستند که در ادوار مختلف نقش های متفاوتی را ایفا کرده اند. این نقش در دنیای باستان تا گذشته ای نه چندان دور بیشتر معطوف ارتباطات و تجارت بوده است. طی سال های آخر قرن 20 میلادی تحولاتی در راستای ایجاد حلقه های ارتباط اقتصادی، در اطراف این دو پهنه آبی مراکزی به وجود آمدند که در کشورمان نام مناطق آزاد را به خود گرفتند. اساسا ایجاد این گونه مناطق در صورتی که منجر به خودبسندگی اقتصادی شوند، توفیقاتی در پی نخواهد داشت. در مقابل مدل پاکستانی منطقه تجاری گوادر که کشورهای مختلف در توسعه آن نقش داشتند، بسیار موفق عمل کرده است. در مدل های باستانی تجارت و حلقه های ارتباطی، نقش مناطق مختلف و تاثیر و تاثرات آن ها در داده های فرهنگی باقی مانده از گذشته مشهود است. در این مقاله سعی بر آن است تا ذهن خواننده به سمت خودآگاهی تاریخی در راستای عبرت از گذشته سوق یابد. بازشناسی نقش تاریخی خلیج فارس و دریای عمان به عنوان حلقه های ارتباط تجاری مهم میان شرق و غرب آسیا از طرفی و میان آسیا و اروپا و افریقا از طرف دیگر بسیار ضروری به نظر می رسد. توسعه بندر چابهار مبتنی بر خودآگاهی تاریخی تنها راه برون رفت از خودتحریمی است که خود نتیجه خودبسندگی اقتصادی است. مشارکت کشورهای منطقه در توسعه بندرچابهار به معنای گره خوردن منافع تمامی قدرت های اقتصادی به یکدیگر است و این خود مهم ترین راه برون رفت از تحریم ها محسوب می شود.