موانع تحکیم دموکراسی ترکیه(2002 تاکنون) «ماهیت سیاسی مبهم، ساختار حزبی متصلب و رهبری اقتدارگرا»

فرایند دموکراتیزاسیون و تحکیم دموکراسی ترکیه در طول بیش از یک قرن اخیر، با موانع  مختلفی مانند دخالت نظامیان،ا پوزیسیونن اکارآمدو منفعل، عملکرد غیردموکراتیک و حامی پرور طریقت های مذهبی- سیاسی، شکاف های قومی و مذهبی، رهبران حکومتی اقتدارگرا، عملکرد ضعیف و گاهی جانبدارانه احزاب سیاسی،سیاست های متناقض بین المللی [فشارهای سیاسی-ملاحظات ایدئولوژیک اتحادیه اروپا و آمریکا]، روح زمانه [قدرت گیری نظام های سیاسی افراطی و حامی دیکتاتوریسم در نظام بین الملل]، تاثیرات اشاعه ای [تحولات منطقه ای] مواجه شده است که هر کدام در تضعیف و ناکامی فرایند دموکراتیزاسیون و تحکیم دموکراسی موثر بودند. پژوهش حاضر بر این مدعاست که موارد مذکور، هرچند در دوره حاکمیت حزب عدالت و توسعه همچنان جزو موانع تاثیرگذار  متصل چندلایه ای محسوب می شوند، اما درصد تاثیرگذاری آنها به مراتب کاهش یافته است. در عوض،مانع جدید برهم، با عنوان «ماهیت سیاسی ترکیبی و چندرگه ای-شخصیت اقتدارگرای رهبری -ساختار حزبی متصلب و اولیگارشیک»، ظهور یافته است که می توانآن را به عنوان «تاثیرگذارترین مانع» تعبیر کرد. این مانع جدید، در اصل در ذات و بطن منطبق با روش ها یا مدل های حکومتی ترکیبی با عنوان «دموکراسی هیبریدی»  عمل می کند که اساسا خود موانعی برای تحکیم دموکراسی دارند.محتوای پژوهش حاضر به لحاظ روش شناختی مبتنی بر منابع اسنادی (کتابخانه ای)، از حیث روش شناسانه و بر پایه روش توصیفی - تحلیلی و از لحاظ چارچوب نظری طبق مدل حکومتی هیبریدی تنظیم و تولید شده است.