مقایسه شناخت درمانی مبتنی بر خودگویی بر اساس الگوی ایرانی- اسلامی با شناخت درمانی رایج مبتنی بر خودگویی بر کاهش تعارضات زناشویی

هدف اصلی پژوهش حاضر مقایسه شناخت درمانی مبتنی بر خودگویی بر اساس الگوی ایرانی- اسلامی با شناخت درمانی رایج مبتنی بر خودگویی بر کاهش تعارضات زناشویی زنان متاهل بود. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. 42 نفر از زنان مراجعه کننده به یکی از مراکز مشاوره شهرستان میبد به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه آزمایش اول، دوم و گروه کنترل جایگزین شدند (در ادامه، 2 نفر در هر دو گروه آزمایش از پژوهش انصراف دادند). گروه آزمایش اول شناخت درمانی مبتنی بر خودگویی بر اساس الگوی ایرانی- اسلامی و گروه آزمایش دوم شناخت درمانی رایج مبتنی بر خودگویی (هر کدام به مدت هفت جلسه دو ساعته) دریافت کردند و گروه کنترل هیچ برنامه مداخله ای دریافت نکرد. قبل و بعد از اجرای برنامه درمانی، شرکت کنندگان هر سه گروه، پرسشنامه تعارضات زناشویی را تکمیل کردند. داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل واریانس یک راهه تحلیل شدند. نتایج نشان داد که هم مداخله مبتنی بر الگوی ایرانی- اسلامی و هم مداخله شناخت درمانی رایج مبتنی بر خودگویی، در کاهش تعارضات زناشویی آزمودنی ها تاثیر معنی داری داشتند، اما مداخله مبتنی بر الگوی ایرانی- اسلامی در کاهش تعارضات زناشویی موثرتر از مداخله رایج بود (01/0>p). بنابراین، می توان گفت در مداخلات شناخت درمانی مبتنی بر تغییر خودگویی بهتر است آموزه هایی جایگزین مدل های رایج شود که انعکاسی از الگوهای ایرانی و اسلامی باشد.