اعتبار قاعده ی«من ملک شیئا ملک الإقرار به» در اقرار یا اخبار

قاعده فقهی «من ملک شیئا ملک الإقرار به»، از قواعد اصطیادی و مشهور نزد فقهای شیعه و اهل سنت است. هرچند در کلام معصومین (ع) تصریحی به این قاعده نشده اما فقهای بزرگی مانند: شیخ طوسی، ابن ادریس، ابن براج، محقق، علامه، فخر المحققین و شهید اول به آن تمسک کرده و بر اساس آن فتوا داده اند. بر اساس این قاعده، هر کس که قدرت تسلط و تصرف در یک شیء را داشته باشد، اختیار اقرار نسبت به آن را هم دارد. بنابراین، اقرار وکیل، نسبت به موکل خود در اموری که اختیار انجام آن را دارد، اقرار صغیر، در اموری که مجاز به انجام دادن آنهاست، مانند وصیت به معروف و صدقه و نیز اقرار نمایندگان قانونی مثل حاکم، ولی و قیم، نسبت به مولی علیهم خود، نافذ خواهد بود و به حکم این قاعده اقرارشان مانند اقرار اصیل، اعتبار خواهد داشت و یا این که مودای این قاعده گاهی اخبار یا اعلام یا ادعاست و به معنی حقیقی اقرار نیست.برخی قائلند نسبت این قاعده با قاعده «اقرار العقلاء»، عامین من وجه در موارد و مصادیق است در عین حال بعضی با قبول چنین نسبتی در مصداق، قائل به تباین مفهومی با یکدیگرند. اما برخی دیگر رابطه این دو قاعده را عموم وخصوص مطلق عنوان نموده و قاعده «اقرار» را داخل در قاعده «من ملک» می پندارند و برخی از بزرگان مانند امام خمینی (ره) هردو قاعده را مساوی هم می دانند. از این قاعده، تعابیر مختلفی در لسان فقهاء شده است که معروفترین آنها، «من ملک شیئا ملک الاقرار به» می باشد. در قانونی مدنی ایران، مواد اقرار، بر اساس قاعده «اقرار العقلاء» تنظیم شده است؛ اما موادی هم بر مبنای این قاعده، وجود دارد.در هر حال مهمترین مستند اعتبار این قاعده، اجماع و بنای عقلاء است و در عین حال که مصادیق این قاعده با قاعده اقرار العقلاء، هم مورد اجتماع دارد و هم مورد افتراق مفهوم آن دو با هم متباین هستند.