اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش صمیمیت و سازگاری زناشویی بیماران مبتلا به اختلال مصرف مواد

اختلال مصرف مواد مسئله ای است که سبب اختلافات خانوادگی جدی می شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش صمیمیت و سازگاری زناشویی بیماران مبتلا به اختلال مصرف مواد انجام شد.

مواد و روش ها: 

این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری یک ماهه در میان تمامی بیماران معتاد مراجعه کننده به مرکز ترک اعتیاد نواندیشه تهران در زمستان سال 1396 انجام شد. 30 نمونه به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 15نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده مقیاس صمیمیت زناشویی والکر و تامپسون و پرسش نامه سازگاری زناشویی اسپانیر بود. تمامی شرکت کنندگان در مرحله پیش آزمون، مقیاس صمیمیت و پرسش نامه سازگاری را تکمیل کردند. گروه آزمایش در جلسات درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد شرکت کردند و یک هفته پس از آن، پس آزمون در هر دو گروه برگزار شد. یک ماه بعد نیز آزمون پیگیری در هر دو گروه اجرا شد. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها:

 در گروه آزمایش، نمرات صمیمیت زناشویی آزمودنی ها با مقدار 20/12±53/34 و سازگاری زناشویی با مقدار 95/11±73/33 پس از مداخله به طور معنا داری به ترتیب به مقادیر 59/16±40/60 و 21/13±46/56 افزایش یافته بودند (05/0>p). این افزایش در مورد گروه کنترل صدق نکرد (05/0>p). اندازه اثر نیز حاکی از آن بود که حدود 581/0 درصد از افزایش صمیمیت زناشویی و 414/0 درصد از افزایش سازگاری زناشویی در گروه آزمایش، تحت تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بود. بین نمرات پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری آزمودنی های گروه آزمایش در شاخص صمیمیت (01/0>p؛ 035/54=F) و سازگاری زناشویی (01/0>p؛ 988/26=F) تفاوت آماری معناداری وجود داشت.

نتیجه گیری:

 درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش ماندگار صمیمیت و سازگاری زوجین مبتلا به اختلال مصرف می شود.