مقایسه اثربخشی رویکردهای مختلف بر بهبود انتظار از ازدواج دختران مجرد مانده

این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی رویکردهای اولسون، پذیرش و تعهد و تلفیقی بر بهبود انتظار از ازدواج دختران مجرد مانده انجام شد.

طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با سه گروه آزمایشی و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی دختران مجرد مانده شهر تهران در سال 1397 تشکیل دادند که از این جامعه تعداد 80 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب و در چهار گروه (سه گروه آزمایش و یک گروه کنترل) به صورت تصادفی جایگزین شدند. یافته‎های مورد نیاز با استفاده از مقیاس انتظار از ازدواج جونز و نلسون (1997) در دو نوبت پیش آزمون و پس آزمون مورد جمع آوری قرار گرفت و با استفاده از آزمون کواریانس چندمتغیره مورد تحلیل قرار گرفت.

یافته‎های پژوهش نشان داد که میانگین انتظار از ازدواج دختران مجرد مانده در هر سه گروه آزمایش افزایش پیدا کرد و نتایج کواریانس چندمتغیره نشان داد که تاثیر هر سه رویکرد بر کاهش انتظار بدبینانه و ایده آل گرایانه از ازدواج و افزایش انتظار واقع بینانه از ازدواج معنی دار است(0/001≤p) و نتایج آزمون تعقیبی بن فرونی، نشان از آن داشت که رویکرد تلفیقی موثرتر از رویکردهای اولسون و پذیرش وتعهد بر بهبود انتظار از ازدواج دختران مجرد مانده است (0/005≤p).

با توجه به اثر بخش بودن رویکرد تلفیقی بر انتظار از ازدواج، این رویکرد می تواند به عنوان یکی از روش های مداخله مورد استفاده مشاوران ازدواج و درمانگران خانواده قرار گیرد.