اثربخشی خنده درمانی بر شفقت به خود و کاهش قند خون بیماران سالمند مبتلا به دیابت نوع دو

یکی از مشکلات دیابت در افراد مسن، احتمال ابتلا به بیماری دیگر هم زمانی است که کنترل قند خون را مشکل تر می سازد. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی خنده درمانی بر شفقت به خود و کاهش قند خون بیماران سالمند مبتلا به دیابت نوع دو بود.

 پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران سالمند مبتلا به دیابت نوع دو، مراجعه کننده به مراکز درمانی تحت پوشش انجمن دیابت ایران در شهر تهران در سال 1398 بودند. این افراد به صورت داوطلبانه انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه خنده درمانی (18=n) و گواه (18=n) جایگزین شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه شفقت به خود (نف، 2003) و آزمایش هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) به دست آمد. گروه آزمایش در هشت جلسه تحت آموزش خنده درمانی قرار گرفت و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. آزمون پیگیری دو ماه پس از پایان دوره آموزشی مجددا انجام شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر (در سطح معناداری 0٫05) و با بهره گیری از نرم افزار SPSS نسخه 26 تحلیل شد.

نتایج نشان داد که خنده درمانی باعث افزایش شفقت به خود (0٫001>p) و کاهش میزان قند خون (0٫001>p) در مرحله پس آزمون شده و ماندگاری اثر درمان بعد از دو ماه حفظ شده است (0٫001>p). 

براساس یافته های این پژوهش می توان گفت که خنده درمانی بر شفقت به خود و کاهش قند خون بیماران سالمند مبتلا به دیابت نوع دو موثر است و می توان از آن برای بهبود وضعیت مبتلایان به دیابت استفاده کرد.