مقایسه نقش امید و تاب آوری در پیش بینی رضایت از زندگی سالمندان

 چالش های فراروی سالمندان که گاهی به عدم انطباق مثبت و سازگاری با این حوادث و همچنین احساس ناتوانی در مقابل شرایط و موقعیت ها منجر می شود، می تواند رضایت مندی در دوره سالمندی را دستخوش تغییر قرار دهد. هدف از مطالعه حاضر پیش بینی رضایت از زندگی بر اساس تاب آوری و امیدواری در سالمندان و میزان ارجحیت نقش امیدواری در پیش بینی رضایت از زندگی بوده است. 

تحقیق حاضر یک مطالعه توصیفیتحلیلی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه سالمندان شهرخرم آباد در سال 1398 بود. حجم نمونه 357 نفر تعیین شد و انتخاب نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای  انجام گرفت. داده ها بر اساس پرسشنامه استاندارد امیدواری میلر (1988)، مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون (2003) و رضایت از زندگی داینر و همکاران (1985) جمع آوری شدند. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون همزمان، در نسخه 21 نرم افزار spss استفاده شد.

از مجموع319 نفرسالمند شرکت کننده در پژوهش، 148  نفر مرد و  171 نفر زن بوده و در محدوده سنی 60-93 سال قرار داشتند. همچنین نتایج نشان داد بین تاب آوری و امیدواری با رضایت از زندگی رابطه معناداری وجود دارد و متغیرهای تاب آوری (15/0=β) و امیدواری (47/0=β) به طور قابل ملاحظه ای قادر به پیش بینی رضایت از زندگی در سالمندان هستند (01/0 <P) و تاب آوری و امیدواری 33 درصد از واریانس نمرات رضایت از زندگی را تبیین می کنند. ضمن اینکه بین تاب آوری و رضایت از زندگی   45/0 و بین امیدواری  و رضایت از زندگی56/0همبستگی وجود دارد. این یافته ها بیانگر آنست، که متغیر پیش بین امیدواری، با درصد بالاتری قادر به تبیین رضایت از زندگی در سالمندان است.

   بنابراین تاب آوری و امیدواری قادر به پیش بینی رضایت از زندگی در سالمندان خواهند بود. در عین حال متغیر امیدواری از همبستگی بیشتری با رضایت از زندگی در سالمندان برخوردار است و بطور قابل ملاحظه ای رابطه معنادار و مثبت، بین این دو متغیر وجود دارد.