تحلیل شاخصه های مکتب طب ایرانی

طب ایرانی، بر پایه فلسفه و مبانی خاص خود، مجموعه ای از علوم نظری و عملی است که از سوی حکمای ایرانی در قرون مختلف با هدف حفظ سلامت، پیشگیری و درمان بیماری ها به کار گرفته می شده است. نکته درخور تامل این است که ایرانیان در تکامل طب دنیای قدیم در مقایسه با سایر مکاتب طبی، تاثیری به سزا داشته اند؛ به طوری که حکیمان ایرانی با اخذ دانش پزشکی از عالمان مشرق و مغرب زمین، داشته های بسیاری بر این دانش افزودند. تا کنون مقالات فراوانی در خصوص طب نظری و عملی ایران نگاشته شده است، اما طب ایرانی، مانند یونانی، چینی و هندی در جایگاه یک «مکتب» شناخته شده مطرح نیست و چنین می نماید که طب ایران دنباله روی دیگر تمدن های طبی بوده است و تا کنون تعریف مورد قبولی از مکتب طب ایرانی و شاخصه های آن ارایه نشده است.

این پژوهش که به روش کتابخانه ای انجام گرفته است، به معرفی و شناسایی مهم ترین شاخصه های مکتب طب ایرانی پرداخته است، تا از این رهگذر هدف مقاله که بررسی شاخصه های طب ایرانی به عنوان یک مکتب طبی است، تبیین و مشخص شود.

طب ایرانی یکی از مکاتب تاثیرگذار در دانش پزشکی است که جایگاه والایی در شکوفایی علم در جهان باستان داشته است که خود دارای عناصر مستقل است و بنا بر شواهد تاریخی طب از ایران به یونان منتقل شد. بر اساس شاخصه های مشترک مکاتب مختلف علمی، از مهم ترین عناصر تشکیل دهنده طب ایرانی به پیشینه فلسفی، آموزش پزشکی، روش علمی بالینی و پیشروان و آثار طبی می توان اشاره کرد.

نگاهی در نتایج این مقاله که رویکردی توصیفی-تحلیلی دارد، با توجه به یافته ها و تطبیق آن ها با اصول یک مکتب طبی، می توان گفت طب ایرانی شاخصه های یک مکتب طبی مستقل را داراست.