اثربخشی آموزش رویکرد ارتقای بهبودی ذهن آگاه محور به شیوه گروهی بر واکنش پذیری شناختی نسبت به خلق غمگین و اضطراب مرتبط با درد در بیماران دارای درد مزمن

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش رویکرد ارتقای بهبودی ذهن آگاه محور به شیوهگروهی بر کاهش واکنش پذیری شناختی نسبت به خلق غمگین و اضطراب مرتبط با درد در بیماران مبتلا به درد مزمن انجام گرفت.

این پژوهش به صورت نیمه آزمایشی با پیش آزمون_پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری مورد مطالعه شامل همه بیماران مبتلا به درد مزمن مراجعه کننده به مراکز درمانی (بیمارستان های دارای درمانگاه های تخصصی طب فیزیکی، و ارتوپدی) شهر اهواز در تابستان 1397 است. 30 فرد مبتلا به درد مزمن از طریق فراخوان و به شیوه داوطلبانه بر اساس تشخیص پزشک متخصص انتخاب شدند و به دو گروه آزمایش (15نفر) و کنترل (15 نفر) به صورت تصادفی گمارش شدند. از هر دو گروه پیش آزمون گرفته شد. اعضای گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 120 دقیقه ای تحت آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد ارتقای بهبودی ذهن آگاه محور قرار گرفتند واعضای گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. ابزارهای پژوهش شامل شاخص تجدیدنظر شده حساسیت در برابر افسردگی لیدن_تجدیدنظر شده (LEIDS_R) و مقیاس نشانگان اضطراب مرتبط با درد (PASS) بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس چندمتغیره (با نرم افزار SPSS 21) استفاده گردید.

نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری با سطح معناداری (0001/0≥P) نشان داد که تفاوت معناداری بین دو گروه در مرحله پس آزمون وجود دارد که نشان دهنده اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر ارتقای بهبودی ذهن آگاه محور بر واکنش پذیری شناختی نسبت به خلق غمگین و اضطراب مرتبط با درد در بیماران مبتلا به درد مزمن است.

از این مطالعه می توان نتیجه گرفت که آموزش گروهی مبتنی بر ارتقای بهبودی ذهن آگاه محور می تواند رویکردی مناسب برای کاهش واکنش پذیری شناختی نسبت به خلق غمگین و اضطراب مرتبط با درد در بیماران مبتلا به درد مزمن باشد.