بررسی اثرات آلومینیوم خوراکی بر غلظت گلوکزناشتا و پس از تست تحمل گلوکز در

اگرچه مدارک قوی دال بر وجود سمیت آلومینیوم در اثر ورود آن به بدن از طریق مصرف غذا وجود ندارد، اثر مصرف مداوم غذای حاوی آلومینیوم ممکن است منجر به مسمومیت با آن شود. با این حال مطالعات اخیر قویا تاکید بر مسمومیت با AL3+ در بیماران با نارسایی کلیوی و بیمارنی که در آن ها آنتی اسیدهای حاوی آلومینیوم تجویز می شود دارند. در این بررسی اثر خوراکی مقادیر مختلف آلومینیوم بر غلظت گلوکز خون ناشتا و پس از تست تحمل گلوکز در موش صحرایی مورد مطالعه قرار گرفته است.
در این مطالعه، به شش گروه موش صحرایی نر و ماده با وزن 220-180 گرم (در هر گروه 9 سر)، غذای حاوی آلومینیوم با مقادیر 75، 212.5، 312.5، 625، 1250 و 2500 میلی گرم در هر کیلوگرم غذا (PPm)، به مدت دو ماه داده شد. یک گروه کنترل هم در این مدت غذای معمولی مصرف می کردند. در طی این مدت هر 15 روز یک بار، خونگیری از دم و سپس اندازه گیری قند خون ناشتا پس از یک شب گرسنگی و هم چنین تست تحمل گلوکز (45 دقیقه پس از تجویز غلظت 1گرم در کیلوگرم گلوکز از راه دهان) بر روی گروه های مختلف انجام می شد.
آلومینیوم روی غلظت گلوکز ناشتا و پس از تست تحمل گلوکز اثر افزایشی داشت که از الگوی وابسته به دوز و وابسته به زمان تبعیت می کرد، اگر چه شدت تغییرات مشاهده شده در میزان تحمل گلوکز بیشتر از قندخون ناشتا بود. غلظت گلوکز ناشتا گروه کنترل در انتهای دو ماه آزمایش 4±8/113 میلی گرم در صد میلی لیتر و در گروهی که غذای حاوی آلومینیوم (2500 میلی گرم در کیلوگرم) را مصرف کرد 10±9/165میلی گرم در صد میلی لیتر بوده است که در این گروه غلظت گلوکز ناشتا به طور معنی دار بیشتر از گروه کنترل بود. نتایج بررسی هم چنین نشان داد که وزن حیوانات مصرف کننده آلومینیوم با مقادیر 625، 1250، 2500 ppm نسبت به گروه کنترل در روز شصتم کاهش معنی دار داشته است.
نتایج این بررسی برای اولین بار مشخص نمود که اثر مسمومیت آلومینیوم بر متابولیسم گلوکز مخصوصا درافرادی که در تماس زیاد با این عنصر می باشند باید مورد توجه گیرد، چون تماس زیاد با این عنصر می تواند زمینه ساز بیماری دیابت باشد.