میزان شیوع و مکانیسم آسیب ها در بازیکنان مرد فوتبال ساحلی

از جمله راه های پیشگیری از آسیب، شناخت آسیب های شایع در ورزش و عوامل ایجادکننده آسیب است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی شیوع و مکانیسم آسیب ها در بازیکنان فوتبال ساحلی مرد حرفه ای استان یزد می باشد.

تحقیق حاضر از نوع توصیفی-پیمایشی، که به شکل میدانی انجام گرفت. تعداد 40 نفر از بازیکنان تیم های حرفه ای، حاضر در لیگ برتر، به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه گزارش آسیب اصلاح شده ی فولر و همکاران (2006) استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تی دو در سطح معناداری 0.05 >p تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج نشان داد که بیشترین آسیب ها در قسمت پایین تنه (69.84 درصد) و در نواحی پا و انگشتان پا به میزان (33.33 درصد) و از نظر شدت آسیب 31.75 درصد آسیب شدید و در خصوص انواع آسیب ها، استرین با 42.86 درصد، بیشترین نوع آسیب را به خود اختصاص دادند. میزان آسیب در زمان مسابقه (60.32 درصد) بیشتر از زمان تمرین (39.68 درصد) بود. میزان آسیب های برخوردی 73.02 درصد به طور معناداری از آسیب های غیربرخوردی 26.98 درصد بیشتر بود (0.05>p).
 

بیشتر آسیب های این رشته ورزشی به دلیل نداشتن پوشش (کفش) در ناحیه پا و انگشتان و سپس در زانو اتفاق می افتد. برخورد بازیکنان با هم اصلی ترین عامل آسیب دیدگی در فوتبال ساحلی بوده که احتمالا با تغییر در تمرینات، اجرا تکنیک های صحیح و بهبود فاکتورهای عملکردی در قالب برنامه های پیشگیرانه می تواند در پیشگیری از آسیب موثر باشد.