آموزش زبان فرانسه به عنوان زبان خارجی و بازسازی پیوند بین ادبیات و زبانشناسی

آموزش زبان فرانسه به عنوان زبان خارجی، آن گونه که امروزه مد نظر" چارچوب اروپایی مشترک مرجع برای زبانها" است بیش از آنکه گرایش به شناخت و شناساندن فرهنگ داشته باشد در صدد آموزش زبان کاربردی است. این مسیر شاید برای آموزش یک زبان خارجی ایده آل باشد ولی خالی از خطا نیست و ناشی از یک برداشت مصرفی است که از دو جنبه قابل انتقاد به نظر می‌رسد: یکی نادیده گرفتن ارزشهای فرهنگی و دیگری عدم تاثیر‌پذیری جهت یادگیری طولانی مدت زبان، چرا که کمتر زبان‌آموزی مدت طویلی با این زبان خارجی سرو کار دارد و در تحصیلات عالی دانشگاهی خود تعمق بیشتری در شناخت این زبان به خرج می‌دهد. در این مقاله هدف ما پرداختن به نقش ادبیات در آموزش زبان فرانسه است و در این راستا اشاره به مقالات کهنمویی‌پور خطاط و زبانشناس راستیه داریم. همچنین توجه ما به فن شعری مشونیک است و تاکید او بر آموزش زبان از طریق ادبیات نمایشنامه و شعر که پیوندی نو، از یک سو بین انگیزه و اندیشه، و از دیگر سو بین زبان شفاهی و زبان نوشتاری بوجود می‌آورد. در این زمینه به بررسی آموزش زبان خارجی به عنوان یک زبان مادری دوم، به عنوان زبان تخیل و به عنوان زبانی که یک تشکل ذهنی و فکری را سبب می‌شود، خواهیم پرداخت