بررسی ارتباط معیارهای رادیوگرافیک با عملکرد بیماران با شکستگی دیستال رادیوس

یکی از عوامل موثر در پیش بینی شکستگی انتهای رادیوس، اصلاحات آناتومیکی است. مطالعات مربوط به بازسازی آناتومیکی با پیامدهای عملکردی نتایج متعارضی داشته است. این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین شاخص های رادیوگرافی (آناتومیکی) پس از در رفتگی شکستگی های انتهای رادیوس با عملکرد و نتایج بالینی انجام شده است.

در یک مطالعه کوهورت گذشته نگر، شاخص های رادیوگرافی شامل رادیوس، کجی کف دست، زاویه پارگی، عمق حفره مفصلی و فاصله AP مورد بررسی قرار گرفت. قدرت نیشگون گرفتن و چنگ زدن مورد سنجش قرار گرفت و عملکرد به وسیله پرسشنامه کوییک- دش ارزیابی شد.

نمره درد با کوتاهی رادیال ارتباط معنی داری داشت (038/0 = P)، اما مستقل از روش درمانی نبود. میزان رضایت بیماران در بیماران با عمق مفصل غیرطبیعی، جدای از سن و روش درمانی، به طور قابل توجهی پایین تر بود (004/0 = P). نمره کوییک- دش به طور معنی داری با کوتاهی رادیال و عمق حفره مفصلی، مستقل از روش درمانی و سن، ارتباط دارد (006/0 = P). پین گذاری از طریق پوست به طور معنی داری با درد کمتر، معلولیت کمتر و رضایت بیشتر همراه بود (05/0 > P).

کوتاهی رادیال و عمق حفره مفصلی با نتایج بالینی و عملکردی ارتباط دارد. در حالی که برخی مطالعات نشان می دهد که شاخص های رادیوگرافی در افراد مسن لزوما با پیامدهای عملکردی ارتباط ندارند، در این مطالعه ارتباط شاخص های رادیولوژی با نتایج بالینی و عملکردی مستقل از سن بود.