واکاوی اثرات ترابری درون شهری بر استرس شهروندان، موردپژوهش: منطقه 12 تهران

بیان مسئله:

 این پژوهش به مسئله تحلیل اثرات ترابری بر استرس شهروندان می پردازد و دارای راهبردی قیاسی است. ترابری شهری یکی از پایه ای ترین زیر بخش های توسعه و برنامه ریزی شهری است. شهروندان همه روزه با شبکه های پیاده و سواره و انواع مختلف ترابری تماس داشته و برای پاسخ گویی به طیفی از نیازهای شغلی، تحصیلی، خرید، تفریح و غیره از ترابری شهری استفاده می کنند؛ بنابراین ترابری به یکی از مهم ترین بخش های کیفیت زندگی شهروندان تبدیل شده است. هدف از ارایه این تحقیق، تبیین و اثبات تاثیر ترابری بر استرس شهروندان در کلان شهر تهران به خصوص در منطقه 12 است.

روش شناسی:

 این پژوهش که با راهبردی قیاسی و همچنین روشی کمی- پیمایشی و توصیفی- تحلیلی و داده های از طریق گردآوری پرسشنامه از طریق جامعه آماری منطقه 12 تهران و شهروندانی که در این منطقه ساکن و یا در رفت وآمد پیاپی بوده اند، انجام شده است، نحوه نمونه گیری به صورت تصادفی صورت گرفته است و به شمار 360 پرسشنامه میان آن ها پخش شده که برای تعیین آن از فرمول کوکران کمک گرفته شده است. پارادایم چیره بر پژوهش توسعه پایدار و رویکرد ترابری پایدار است.

یافته‎ ها بر پایه ی پرسشنامه گردآوری شده مشخص شده است که کدام نوع از انواع ترابری چه نکات استرس زایی دارد و میزان و نسبت اهمیت آن به چه میزان است که البته پیاده روی به عنوان گزینه برتر شناخته شده است.

کارایی ترابری درون شهری از انگاره های ثابتی تبعیت نمی کنند و نباید الگوی اجرایی یک شهر به منزله الگوی اجرایی برای شهرهای دیگر تلقی گردد. تجارب موفق جهانی نشان داده است که برنامه ریزی و طراحی فضاهای درون شهری زمانی موفق خواهد بود که علاوه بر عوامل کالبدی، شرایط اجتماعی، فرهنگی، اقلیمی و حتی الگوی روانی و رفتاری مردم در نظر گرفته شود.