مقایسه میزان تاثیر تعویض میله داخل استخوانی در مقابل پلیت گذاری تقویتی روی میله، در بیماران با عارضه جوش نخوردگی شفت فمور

از مهم ترین عوارض شکستگی های استخوانی عارضه جوش نخوردن است. در این مطالعه با بررسی دو گروه جراحی شده به روش تعویض میله و پلیت گذاری روی میله جهت درمان جوش نخوردگی های شفت فمور(ران)، میزان عوارض پس از جراحی و مدت زمان رسیدن به نتیجه  مطلوب ، مقایسه و بهترین روش معرفی شد.

مواد و روش ها: 

در این مطالعه توصیفی تحلیلی، 12 بیمار در فاصله سال های 1397-1390 با شکستگی شفت استخوان فمورکه به طور اولیه تحت جراحی میله گذاری قرار گرفته بودند، اما دچار عارضه جوش نخوردگی شده بودند، مجددا تحت جراحی تعویض میله یا پلیت گذاری حمایتی قرار گرفتند. خصوصیات دموگرافیک، نوع شکستگی و نوع جراحی آنان ثبت شد. حداقل یک سال پس از جراحی از بیماران گرافی رخ و نیمرخ ران تهیه و ارتوپد میزان جوش خوردن استخوان را ارزیابی کرد.

یافته ها: 

4 نفر (33/33 درصد) از بیماران تحت جراحی تعویض میله داخل استخوانی و 8 نفر (67/66 درصد) تحت جراحی پلاک گذاری روی میله قبلی قرار گرفتند. 2 نفر (67/16 درصد) از بیماران عارضه عفونت و 5 نفر (67/41 درصد) عارضه کوتاهی اندام داشتند. میانگین کوتاهی اندام در این افراد cm 22/0 ± 10/1 بود. میانگین مدت زمان جوش خوردن بعد از جراحی در گروه با پلاک گذاری روی میله کم تر از گروه با تعویض میله بود.

در بیماران با جوش نخوردن شکستگی های شفت فمور استفاده از پلیت احتمالا انتخاب مناسب تری باشد. نتایج حاصل از این مطالعه مانند جوش خوردگی سریع تر، بر مفید و کاربردی بودن این تکنیک دلالت دارند.