سنجش و تحلیل مکانی پهنه های توسعه درونزا در منطقه 3 کلانشهر اصفهان

توسعه درون زای شهری، یکی از سیاست های سه گانه توسعه شهری است که در کنار دو سیاست توسعه شهری متصل یا پیوسته (ایجاد شهرک های متصل به شهر و در محدوده رسمی شهر) و سیاست توسعه شهری منفصل یا ناپیوسته (ایجاد شهرهای جدید با فاصله از شهر مادر) مطرح می شود. این رویکرد مزیت های نسبی متعددی نسبت به دو سیاست دیگر دارد. هدف پژوهش حاضر، سنجش و تحلیل مکانی پهنه های توسعه درون زا در منطقه 3 کلانشهر اصفهان بود.

روش شناسی: 

پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی- توسعه ای و به لحاظ روش توصیفی- تحلیلی است. به منظور تعیین پهنه های توسعه درونی از مدل ANP و برای تحلیل خوشه ای آن از شاخص نزدیک ترین همسایه و مدل Getis-Ord استفاده شد.

یافته ها: 

براساس محاسبات مدل ANP، پهنه های با اولویت بسیار بالا، بالا، کم و بسیار کم برای توسعه درون زا به ترتیب دارای 97/0، 91/0 و 430 هکتار بود؛ بنابراین حدود 188 هکتار از بافت منطقه 3 شهر اصفهان مستعد توسعه درونی است. براساس روش میانگین نزدیک ترین همسایه، الگوی پراکنش محدوده های دارای اولویت بسیار بالا و بالا با نمره z-scoer برابر 85/20- بود که نشان دهنده الگوی کاملا خوشه ای توزیع این اراضی است. براساس مدل Getis-Ord Gi، مناطق با اولویت مداخله در قسمت شمالی و مرکزی و خوشه های با اولویت کم در قسمت جنوبی منطقه بودند.

نتیجه گیری: 

بخش های شمالی و مرکزی منطقه 3 از لحاظ شاخص های همجواری کاربری ها در وضعیت مناسبی قرار دارند. در مجموع بخش های مشخصی از منطقه 3 قابلیت توسعه درونی را دارند. بنابراین اجرای توسعه میان افزا موجب شکوفایی بافت فرسوده منطقه 3 و همچنین خارج شدن آن از انزوا می شود.