اثرات تراستوزوماب بر سیتوتوکسیسیتی سلول های تک هسته ای خون محیطی سگ

پیشینه:

 تراستوزوماب یک داروی آنتی بادی است که برای درمان گیرنده 2 فاکتور رشد سلول های اپیدرم انسان (HER2) استفاده می شود که این HER2 باعث بیان بیش از حد سرطان متاستاتیک پستان انسان می گردد. سیتوتوکسیسیتی وابسته به پادتن (ADCC) به عنوان مکانیسم اصلی سیتوتوکسیسیتی این دارو در نظر گرفته می شود. با این حال، توانایی این دارو در القای پاسخ ADCC در سلول های تک هسته ای خون محیطی سگ (PBMCs) به خوبی ثابت نشده است.

هدف ما ارزیابی توانایی تراستوزوماب در افزایش سیتوتوکسیسیتی PBMCs ها علیه سلول های توموری سگ بود.

ما از لاین های سلولی توموری سگ جدا شده از تومورهای متاستاتیک غدد پستانی CIPm) و (CHMm و آدنوکارسینوم تیرویید (CTAC) استفاده کردیم. اتصال تراستوزوماب به سلول ها با استفاده از آزمایش فلوسایتومتری تایید شد. سلول های تک هسته ای خون محیطی به دست آمده از سگ های بیگل سالم و همچنین سلول های کشنده فعال شده توسط لنفوکین ها (LAK) که با تحریک PBMCs توسط اینترلوکین-2 (IL-2) تولید شده بودند، به عنوان سلول های کارگزار استفاده شدند. از روش اندازه گیری آزادسازی استاندارد لاکتات دهیدروژناز (LDH) برای اندازه گیری سیتوتوکسیسیتی سلول های LAK در حضور تراستوزوماب علیه لاین های سلولی توموری استفاده شد.

تراستوزوماب سبب افزایش سیتوتوکسیسیتی PBMCs علیه CHMm شد. علاوه بر این، حضور تراستوزوماب اثر هم افزایی بر از بین بردن CHMm توسط سلول های LAK داشت. اما هنگامی که سلول های LAK علیه CIPm و CTAC عمل کرد، وجود تراستوزوماب چنین اثر هم افزایی ایجاد نکرد.

نتیجه گیری: 

ما توانایی تراستوزوماب برای القای پاسخ ADCC در PBMCs سگ را تایید و اثر  هم افزایی آن را با سلول های LAK تعیین کردیم. اگرچه سیستم خارج از بدن موجود زنده در مطالعه حاضر القای پاسخ ADCC توسط تراستوزوماب را علیه همه لاین های سلولی توموری سگ نشان نداد، ولی نتایج این مطالعه بیان کننده فعالیت ضدتوموری بالقوه تراستوزوماب در سگ ها است.