موانع اجرای سیاست گردشگری در ج.ا.ایران: ارائه ی چارچوبی مفهومی

مطالعات در زمینه ی اجرای سیاست گردشگری به ویژه در چارچوب سیاست گذاری عمومی کشورهای در حال توسعه بسیار محدود انجام شده است و اغلب بین تمایل به توسعه گردشگری (سیاست گذاری) و ترجمه ی این تمایل به اقدام اجرایی در بستر واقعی (اجرای سیاست) خلاء اساسی وجود دارد. رسالت اصلی این مطالعه ارایه ی الگویی است که زمینه ساز پرکردن چنین خلاء و اجرای کارای سیاست گردشگری در شرایط ج.ا.ایران باشد. روش تحقیق اکتشافی، پارادایم فلسقی ساخت گرایی اجتماعی، استراتژی تحقیق کیفی نظریه داده بنیان برای توسعه ی نظریه استفاده شد است. جامعه ی آماری تحقیق کلیه ذینفعان کلیدی مرتبط با توسعه ی گردشگری ج.ا.ایران بنابراین روش نمونه گیری هدفمند و 38 نفر برای مصاحبه ی عمیق رو در رو انتخاب شدند. به عنوان نتایج تحقیق، 6 طبقه اصلی و 31 طبقه فرعی شناسایی وتبیین شد که مبنای ارایه ی مدلی پارادایمی برای اجرای سیاست گردشگری در ج.ا.ایران شد. برخی از مهمترین عوامل موثر بر اجرای سیاست گردشگری در ج.ا.ایران بر اساس نتایج این تحقیق: نهادینه گی گفتمان توسعه ی گردشگری، شرایط آمادگی برای اجرا، انگیزه و تعهد به اجرا، هماهنگی و حمایت بیرونی و درونی، شرایط سیستم اداره ی عمومی کشور، شناسایی شدند. مهمترین سهم این تحقیق ارایه ی الگویی مفهومی برای ارتقاء دانش اجرایی سیاست گذاران گردشگری در مورد الزامات اجرای سیاست گردشگری است.