اثر تعاملی مکمل های ال کارنیتین و کافئین برمتغیرهای فیزیولوژیک معادل با آستانه بی هوازی در کاراته کاران مرد نخبه

بهینه سازی اثرات مفید مکمل های اگزوژنیک در بهبود عملکرد ورزشی از اهمیت خاصی برخوردار است. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر تعاملی مکمل های ال کارنیتین و کافیین بر متغیرهای فیزیولوژیک معادل با آستانه بی هوازی در مردان کاراته کار استان کرمان بود.

پانزده کاراته کار نخبه در 4 جلسه مجزا و با فاصله زمانی یک هفته، یک آزمون فزاینده استاندارد را بعد از مصرف دارونما (250 میلی گرم لاکتوز)، کافیین (5 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن)، ال کارنیتین (3گرم) و مصرف همزمان کافیین و ال کارنیتین (3 گرم، 5 میلی گرم برکیلوگرم وزن بدن) انجام دادند. نمونه خونی قبل از مصرف مکمل و بلافاصله بعد از اتمام هر آزمون جمع آوری شد. گازهای تنفسی در خلال آزمون اندازه گیری شد. متغیرهای ضربان قلب، اکسیژن مصرفی و بار کاری معادل با آن استخراج و بوسیله آزمون تحلیل واریانس مکرر بین کوشش ها مقایسه شدند.

سطوح اسید چرب آزاد پلاسما (FFA) در انتهای آزمون و میزان تغییرات آن در حین تمرین در کوشش کافیین و ترکیبی نسبت به کوشش کنترل بطور معنی دار بالاتر بود (هر دو 05/0>p)، ولی سطوح تری گلیسرید پلاسما بین کوشش ها تفاوتی نداشت. بارکاری و اکسیژن مصرفی معادل با آستانه بی هوازی نیز در کوشش کافیین و ترکیبی نسبت به کوشش کنترل بطور معنی دار بالاتر بود (همه 05/0>p). سایر متغیرهای عملکردی تفاوتی بین کوشش ها را نشان نداد. مصرف ترکیبی کافیین و ال کارنیتین سبب بهبود اکسیژن مصرفی معادل با آستانه بی هوازی (11 در یرایر 17 درصد) و بار کاری  معادل با آستانه بی هوازی (12در برابر 21 درصد) در مقایسه با مصرف کافیین به تنهایی شد، هر چند اختلاف متغیرها بین دو گروه معنی دار نبود.

نتیجه گیری: 

مصرف کافیین می تواند با افزایش سطوح اسیدهای چرب سبب بهبود عملکرد استقامتی شود و این اثر ممکن است با مصرف توامان ال کارنیتین تشدید گردد.