اختلاف میان عملکرد سیستم قلبی و عروقی زنان و مردان در هنگام دویدن با بیشینه نرخ ضربان قلبی: با تاکید بر دینامیک فضای فاز

تمرکز مطالعه حاضر، بررسی تفاوت عملکرد سیستم قلبی و عروقی میان زنان و مردان، ناشی از اثر دویدن با توجه به تحلیل دینامیک فضای فاز می باشد.

54 دانشجو در دو گروه مرد (34 نفر، 66/1±68/21 سال و 77/9 ± 01/67 کیلوگرم) و زن (20 نفر، 33/5±4/22 سال و 79/5 ± 1/54 کیلوگرم) به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آنالیز پارامترهای سیگنال تغییرات نرخ ضربان قلب، بعنوان شاخص های تغییرات سیستم قلبی و عروقی بدن صورت پذیرفت. با ترسیم دینامیک فضای فاز و استفاده از معیار پوآنکاره به استخراج ویژگی های حوزه زمان پرداخته شد. آزمون آماری تی مستقل با سطح معناداری (p<0.05) به منظور تحلیل آماری استفاده شد.

طبق نتایج حاصل از پردازش ها، پنج پارامترPNN50 ، ، ، P-Com و  بیانگر ارتباط معنادار (p<0.05) می باشند. در این تحقیق مشاهده شد که میانگین مدت زمانیکه طول می کشد تا فرد به بیشترین ضربان خود برسد در گروه زن ها بیشتر بوده و باتوجه به مقدار میانگین پارامترهای PNN50 و rMSSD در گروه مردان بیشتر از زن ها است، نتیجه می شود که با تحریک عصب واگ و تحت تاثیر قرارگرفتن اعصاب پاراسمپاتیک، شاهد آهسته تر بودن ریتم ضربان قلب در گروه مردان هستیم.

نتیجه گیری: 

براساس نتایج تحلیلی می توان استنباط کرد که در اثر فعالیت ورزشی، در دینامیک فضای فاز قلبی مسیر افزایش ضربان قلب و کاهش آن یکسان نبوده که ناشی از خواص آشوبگون و پویایی غیرخطی سیستم زیستی بدن انسان می باشد. همچنین آنالیز این پارامترها نشان می دهد که فواصل موجود بین دو ضربان متوالی در مردان بیشتر بوده و در نتیجه این گروه از ریتم ضربان کمتر و متعاقبا به طور تقریبی از آمادگی جسمانی بالاتری نسبت به گروه زن ها برخوردارند.