بررسی تاثیر تحولات نفت بر توسعه نیافتگی سیاسی در ایران عصر پهلوی دوم، بر اساس رهیافت نهادگرایی جدید

در این مقاله تلاش شده است بر اساس دیدگاه نهادگرایی جدید به این سوال پاسخ داده شود که چرا و چگونه ایران در عصر پهلوی دوم با وجود ثروت هنگفتی که از درآمد های نفتی به دست آورد، در عرصه سیاسی دچار توسعه نیافتگی شد. یافته ها حاکی از آن است ویژگی های نهادی ایران در دوران پهلوی دوم از جمله وابستگی به بیگانگان، فرمایشی بودن و مردمی نبودن، انحصارگرایی و سرکوب تشکل های مردمی از جمله دلایل اصلی توسعه نیافتگی ایران است که از طرفی با شاخصه های توسعه سیاسی از قبیل دموکراسی، حاکمیت قانون، عدم ذهنیت فساد، آزادی رسانه  و فعال بودن جامعه مدنی  و از طرف دیگر با مفروضه های  نهادگرایی از قبیل شفافیت، تجزیه تحلیل پذیری، عقلانی بودن و عملی بودن در تضاد هستند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که دسترسی حکومت پهلوی به رانت های نفتی و جدایی دولت از ملت و اقدامات خودسرانه شاه در  ایجاد نهاد های مدنی کشور را از مسیر توسعه سیاسی دور نگه می داشت. مقاله حاضر، با روش توصیفی-تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای و منابع اینترنتی است