آنالیز ساختار فضایی بر اساس عدالت اجتماعی- فضایی (مطالعه موردی: مناطق 1.2.10 کلانشهر تبریز)

به دنبال افزایش جمعیت شهرها، محدودیت در منابع و امکانات موجود رخ می نماید و برخورداری دوگانه ای در میان شهروندان ظاهر می شود، محرومیت در مقابل برخورداری. به دنبال این مساله رویکردهای عدالت محور در برنامه ریزی شهری مود توجه صاحبنظران قرار می گیرد. این رویکرد درصدد توزیع متوازن و متعادل فرصت ها و منابع در مناطق مختلف شهر و بین گروه های مختلف جمعیتی در شهرها می باشند و سعی در سازمان دهی فضای شهر بر پایه اصل عدالت دارند. پژوهش حاضر به لحاظ هدف، کاربردی می باشد. روش به کار گرفته شده در آن توصیفی- آنالیزی است که بر مطالعات اسنادی و میدانی استوار است. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی عدالت اجتماعی در سازمان فضایی شهر تبریز به انجام خواهد رسید که با بهره گیری از سه شاخص اجتماعی، اقتصادی و کالبدی و تکنبک موریس و ویلیامسون به سطح بندی مناطق 1و2و10 شهر تبریز می پردازد و در مرحله بعد با استفاده از آزمون های آماری همبستگی به آنالیز رابطه سطح اقتصادی اجتماعی مناطق با میزان برخورداری اقدام شده است.  نتایج این پژوهش بیانگر آن است که برخوردارترین منطقه، منطقه 2 می باشد و منطقه 10 محروم ترین منطقه به شمار می رود. ضریب اختلاف ویلیامسون نشانگر عدم تعادل در توزیع شاخص ها بین مناطق می باشد و آزمون همبستگی حکایت از برخورداری بیشتر در سایه شرایط اقتصادی- اجتماعی بالاتر است.