مطالعه تطبیقی شیوه ی روایت در فیلم های ساختار زمانی نو و نگارگری ایرانی (نمونه های موردی: فیلم های شب روی زمین و کد زمان با شاهنامه و فالنامه طهماسبی)

ساختارهای زمانی نو یا روایت های مدولار در سینما به لحاظ شیوه روایت، قواعد عام زمانی حاکم بر سینمای کلاسیک را وانهاده و به نحو متمایزی به روایت داستان پرداخته است. از سویی ویژگی های خاص بصری در نگارگری ایرانی، ازجمله فضای چندساحتی تقسیم قاب و نمایش رخدادهای متعدد به طور هم زمان، به چشم می خورد که به لحاظ ساختاری و شیوه روایت مشابهت هایی با فیلم های مذکور دارد.  هدف این پژوهش مطالعه شیوه روایت و ویژگی های بصری فیلم های ساختار زمانی نو و مقایسه آن با ساختار تصویری نگارگری ایرانی با تاکید بر نمونه های دوره صفوی بوده است. پرسش پژوهش این است که چه ویژگی های مشترکی از نظر شیوه روایت میان فیلم های ساختار زمانی نو و نگارگری ایرانی وجود دارد. چارچوب نظری این پژوهش برای مطالعه شیوه روایت برپایه پژوهش های دو نظریه پرداز مشهور حوزه روایت در سینما، آلن کامرون و دیوید بوردول، استوار است. نمونه های مورد مطالعه هم فیلم های شب روی زمین و کد زمان و نگاره هایی از نسخ شاهنامه و فالنامه طهماسبی بوده است. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و تطبیقی بوده و گردآوری اطلاعات نیز با بهره گیری از اسناد مکتوب و مشاهده مستقیم صورت گرفته است. یافته ها نشان می دهد به لحاظ ساختاری و بصری مشابهت هایی میان فیلم های مورد مطالعه و ویژگی های بصری نگاره های ایرانی وجود دارد؛ ازجمله روایت غیرخطی و عدم توالی رویدادها، وجود فضای چندساحتی و نمایش توامان زمان های متعدد، روایت داستان های درهم تنیده به طور هم زمان با تعدد شخصیت ها، تعدد زوایا و منظرهای چندگانه.