انسان پژوهی خاستگاهی در روایت میان رودانی، تورات و قرآن کریم

پرسش از خاستگاه، چگونگی روند آفرینش، دگرگونی در هستی، هدف از آفرینش، هویت و سرنوشت آدمی، در اندیشه های انسان شناختی ریشه دارد که در ادیان، ناهمسان بحث شده است. پیدایی انسان در صورت خاستگاهی بر اساس کهن روایت میان رودانی همبسته به پویش ذهن انسان کهن است که آن را در پیوند با امور کیهانی و گیتیانه و پیامدی از ستیزه جویی ایزدان می انگاشت. ظهور انسان در روایتگری تورات هم پیوند با آفرینش هستی در فرآیند زمانی است که با توالی و ترتیب زمانی، زمینه آفرینش انسان فراهم شد و با سرشتی از خاک به صورت خدا صورتگری شد. قرآن کریم با بازتاب الگوی ساختاری پیشااسلامی از آفرینش، ضمن بازسازی و طراحی نظام جدید در پرتو یگانگی، خاستگاه آفرینش هستی و انسان را روایت کرد. این جستار با شیوه مطالعات کتاب خانه ای و تطبیقی در پی بررسی روایت ها و آشکارسازی درون مایه های همسان و ناهمسان مولفه های هستی شناسی و انسان شناسی خاستگاهی است و تفاوت روایت ها را برآمده از گفتمان ویژه و زاویه دید متون دانسته است.