مقایسه تاثیر دو ترتیب متفاوت تمرینات ترکیبی بر نشانگرهای التهاب و آتروفی عضلانی در زنان مبتلا به دیابت نوع دو

هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر دو ترتیب متفاوت تمرینات ترکیبی (تمرینات مقاومتی + تمرینات تناوبی شدید (HIIT)) بر تغییرات التهاب ناشی از دیابت، آتروفی مرتبط با التهاب، مقاومت به انسولین و ترکیب بدن در زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود. 24 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع دو غیرورزشکار با دامنه سنی 45 تا 65 سال به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و در سه گروه هشت نفری کنترل، تمرین نوع یک و تمرین نوع دو قرار گرفتند. هر دو گروه تمرینی به مدت 8 هفته تمرینات ترکیبی را اجرا کردند، به طوری که گروه تمرین نوع یک هر دو تمرین را در یک روز با ترتیب مقاومتی-تناوبی و گروه تمرین نوع دو همان حجم تمرین را در روزهای مجزا (مقاومتی در روزهای زوج و تناوبی در روزهای فرد) انجام دادند. ارزیابی قلبی-عروقی و آنالیز ترکیب بدن، قبل و بعد از دوره تمرینی اجرا شد. خون گیری 24 ساعت قبل از اولین جلسه و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی انجام گرفت. برای مقایسه بین گروهی از آزمون تحلیل کوواریانس (ANCOVA) استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس پس آزمون های گروه های تمرینی نسبت به گروه کنترل، کاهش معنادار مقاومت به انسولین را نشان داد. عامل التهابی اینترلوکین 1بتا (IL1β) در هر دو گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری داشت و بین دو گروه تمرینی تفاوت معناداری مشاهده نشد. افزایش شاخص رشدی شبه انسولینی (IGF1) و بافت عضلانی در هر دو گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل معنادار بود. همچنین تفاوت معناداری بین تمرین نوع یک و نوع دو مشاهده شد (05/0≥P).نتایج نشان داد که تمرینات ترکیبی با هر دو ترتیب می تواند عامل مهمی در کاهش مقاومت به انسولین و التهاب ناشی از دیابت و افزایش عامل رشدی IGF1 باشد، درحالی که تمرین در روزهای مجزا تاثیرات مفیدتری بر افزایش رشد عضلانی داشت.