مقایسه کنترل پاسچر بین رده های سنی مختلف در دختران کم توان ذهنی

 توانایی کنترل موقعیت های گوناگون بدن در فضا ناشی از تعامل پیچیده سیستم های عصبی، حسی و اسکلتی عضلانی است که به طور کلی با نام سیستم کنترل پاسچر تعریف می شود. محدودیت حرکتی، شیوع مشکلات تعادل و راه رفتن در افراد کم توان ذهنی بالا است؛ بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دستکاری سیستم های بینایی، حس عمقی و دهلیزی بر کنترل پاسچر در سه گروه از دختران کم توان ذهنی بود.

در این پژوهش شصت دختر کم توان ذهنی در گروه های سنی 7 تا 9، 10 تا 12 و 16 تا 18 سال ارزیابی شدند. کنترل پاسچر در چهار وضعیت، با چشمان باز و بسته و روی سطح سخت و نرم بررسی شد. اطلاعات خام به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS و با بهره گیری از آمارتوصیفی و آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی (0/05>P) تجزیه و تحلیل شد.

یافته های پژوهش حاضر نشان داد که تفاوت معناداری در نمرات کنترل پاسچر هر سه گروه وجود دارد. همچنین براساس نتایج به دست آمده، در وضعیت های اول، دوم و سوم بین گروه های اول و سوم و نیز بین گروه های دوم و سوم تفاوت معناداری وجود دارد (0/05>P).

با توجه به یافته های حاصل از پژوهش، سیستم های حسی در کودکان کم توان ذهنی از لحاظ سازمان دهی و یکپارچگی تا 16 تا 18سالگی همچنان درحال رشد و بالندگی است و سیستم عصبی مرکزی نیز با تکیه بر اطلاعات سیستم حسی عمقی،کنترل پاسچر بهتری را ارایه می دهد.