آثار تحریم ها بر انتقال فناوری های زیست محیطی در حقوق بین الملل با تاکید بر مساله ایران

زمینه و هدف:

 اعمال تحریم های بین المللی آثار متعددی را در سطح ملی به دنبال دارد؛ این نوشتار با تاکید بر تحریم های بین المللی، اثرات آن ها در راستای انتقال فناوری های زیست محیطی در ایران را مورد بحث و مداقه قرار می دهد.

این تحقیق از نوع نظری بوده، روش تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی می باشد، روش جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای است و با مراجعه به اسناد، کتب و مقالات صورت گرفته است.

به باور عده ای، تحریم های اعمال شده علیه ایران در سال های اخیر، تنها شامل حوزه های اقتصادی و سیاسی کشور بوده است؛ اما با اطلاع از گستره تحریم ها و بررسی چالش های ناشی از اعمال آن در بخش های گوناگون، می توان به پیامدهای گسترده تحریم و آثار مستقیم و غیرمستقیم آن در زمینه انتقال فناوری های زیست محیطی پی برد.

ملاحظات اخلاقی: 

در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانت داری رعایت شده است.  

با تحریم های اقتصادی اعمال شده از طرف جامعه جهانی و در راس آن امریکا، سرمایه کافی برای انتقال و ارتقاء فناوری های جدید در دسترس قرار نمی گیرد، حتی اگر واردات مجاز باشد. کاهش همکاری و تعاملات بین المللی منجر به محدودیت در جذب سرمایه گذاری خارجی می گردد. محدود و مسدود نمودن برخی کمک ها و تسهیلات مالی نهادهای بین المللی نظیر برنامه توسعه ملل متحد و تسهیلات جهانی محیط زیست، عدم به روز شدن تجهیزات زیست محیطی، واردات فناوری های زیست محیطی نه چندان استاندارد به کشور، انواع آلودگی ها، کمبود تجهیزات و دستگاه های حفاظت از محیط زیست، حمل و نقل عمومی، نهاده های کشاورزی، فقدان تجهیزات گرمایشی با بازدهی بالا و عدم ورود کارشناسان خارجی برای آموزش نیروهای داخلی از جمله مواردی است که همگی منجر به نقض اصول اساسی انتقال فناوری های زیست محیطی در کشورمان گردیده است.