بررسی سیاست تقنینی ایران درحمایت از حقوق شهروندی با تاکید بر حق برابری سلامت

حق برابری در سلامت، حقی مهم در حفاظت از حقوق شهروندی است که در قوانین بسیاری از کشورها به آن اشاره شده است. مسئله اساسی این است که علی رغم اهمیت موضوع و درج آن در قوانین و مقررات داخلی و بین المللی، توجه به این حق که نقش مهمی در ارتقای سلامت عمومی و اعتماد جامعه نسبت به دولت دارد بسیار کم رنگ است. به نظر می رسد نادیده گرقتن حقوق مردم در برابری سلامت و درمان ناشی از عدم آگاهی از قوانین موضوعه است. از این رو هدف اساسی پژوهش حاضر، بررسی مفهوم و جایگاه حق بر سلامت در حقوق ایران و مشخص گردیدن ضمانت اجرای عدم توجه به آن می باشد.

مواد و روش ها:

 این پژوهش از نوع نظری بوده و با روش توصیفی- تحلیلی تهیه شده است. همچنین روش جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و با مراجعه به اسناد، قوانین تصویب گردیده و مقالات حقوقی است.

یافته ها: 

یافته ها حاکی از آن است که حق بر سلامت به عنوان یکی از مهمترین موضوعات حقوقی در قوانین و مقررات به کرات مورد اشاره قرار گرفته است. موضوعی که عدم توجه به آن مصوبات می تواند افراد را در معرض تعقیب کیفری قرار دهد.

ملاحظات اخلاقی: 

تمامی اصول اخلاقی شامل اصالت متن، صداقت، امانت داری و اجرای قوانین در تهیه این پژوهش رعایت شده است.

نتیجه گیری: 

برابری در ارایه خدمات سلامت به تمامی مردم به عنوان حقی اساسی، از مهمترین مصادیق حقوق بشری است که توجه به آن توسط کشورها حاکی از حکمرانی خوب است. با بررسی سیاست تقنینی ایران مشاهده می شود، گرچه قانون گذار مقرراتی در خصوص حق برابری سلامت تصویب کرده است، اما در عمل در ارتباط با برخی از شاخص ها، تناقضات و تفاوت هایی مشاهده می شود و فقدان عدالت در سلامت و نابرابری در دسترسی به خدمات سلامت همچنان بالا است.