بررسی اثربخشی ترکیب زوج درمانی گاتمن و درمان ساختاری خانواده بر پیوستگی، انطباق پذیری و ارتباطات زوجین ناسازگار

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی ترکیب زوج درمانی گاتمن و درمان ساختاری خانواده بر پیوستگی، انطباق پذیری و ارتباطات زوجین ناسازگار صورت گرفته است.

جامعه پژوهش شامل زوجین ناسازگار مراجعه کننده به مرکز مشاوره آموزش و پرورش شهرستان بهبهان در نیمه اول سال 1398 می باشد که نمونه ای شامل 30 زوج از این جامعه با روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. ابتدا از هر دو گروه پیش آزمون گرفته شد و سپس گروه آزمایش 8 جلسه هر هفته یک جلسه در معرض درمان ترکیبی قرار گرفت.

پس از پایان جلسات از هر دو گروه پس آزمون و 5/1 ماه بعد نیز تحت آزمون پیگیری قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل مقیاس پیوستگی و انطباق پذیری خانواده السون، پورتنر و بل و خرده-مقیاس سطح ارتباطات از پرسشنامه انریچ السون، فورنیر و دراکمن بود. دادها با استفاده از تحلیل کواریانس تک متغیری (آنکووا) و چندمتغیری (مانکووا) تحلیل شدند.

نتایج نشان داد که ترکیب زوج درمانی گاتمن و درمان ساختاری خانواده باعث بهبود معنادار پیوستگی، انطباق پذیری و ارتباطات زوجین ناسازگار شود (05/0>p). همچنین نتایج نشان داد که اثربخشی این رویکرد ترکیبی تا مرحله پیگیری تداوم داشته است. نتایج به دست آمده مبنی بر اثربخشی رویکرد مذکور به تفصیل مورد بحث قرار گرفت.