نظریه برنامه ریزی هماهنگ (نظریه همکنش با عناصر ساختار رسمی محیط برنامه ریزی شهری ایران)

چندوچون برنامه ریزی شهری انجام گرفته در هفت دهه گذشته کشور و نپرداختن به چارچوب ندی نظریه بومی همراستا با ویژگی های محیط برنامه ریزی کشور، امروزه ناسازگاری ها و ناهماهنگی های فراوان برنامه ریزی، برنامه ریز و برنامه های شهری را آشکار کرده است؛ هدف این پژوهش دستیابی به نظریه برنامه ریزی شهری همکنش با عناصر ساختار رسمی محیط برنامه ریزی ایران است.

 این پژوهش دارای رویکرد انتقادی و در شمار پژوهش های کیفی است و "نظریه داده بنیاد کالسیک" شالوده فراهم سازی آن است. گفتگوهای نیمه ساختاریافته هدفمند با 30 تن خبره و پژوهش اسنادی 100 سند علمی و پژوهشی چاپ شده (1370 تا 1398) داده های بایسته و بسنده را برای کدگذاری به کمک نرم افزار MAXQDA فراهم نمود و در گام های تحلیلی و چرخ های-بازخوردی (گردآوری داده ها و کدگذاری باز، بنیادی، گزینشی، نظری) و مرور ادبیات تخصصی پژوهش انجام شد و روایی آن، با مرور ادبیات و دو شیوه (ارزیابی به کمک (هفت سنجه استراوس و کوربین) و ارزیابی به کمک (پرسش های کرسول) گواهی شد.

در فرآیند پیونددهی و مفهوم سازی (860 کد باز) به کمک «خودنوشت ها» و مشارکت گفتگوشوندگان، کدهای بنیادی «ساختار کالن برنامه ریز»، «نظریه ها و چارچوب های نظری و محیط برنامه ریزی» شناسایی و به کمک الگوی گراف، ساختار نهادینه (رسمی) برنامه ریزی، عنصرهای «ساختار نهادینه برنامه ریزی شهری» و کد بنیادی الگوی هماهنگی عناصر ساختار نهادینه برنامه ریزی شهری شناسایی شد و سپس سه مقوله بنیادی ناهماهنگی و ناسازگاری در فرآیند فراهم سازی و انجام برنامه، ناسازگاری و ناهماهنگی چارچوب های نظری الگوی برنامه ریزی و ناهماهنگی در حکمروایی شهری روشن گردید.

پژوهش نشان داد؛ انگاره هماهنگی کانون مقوله ها و کدهایی است که به نظریه همکنش با عناصر ساختار رسمی محیط برنامه ریزی ایران رهنمون دارد و پدیده کانونی پژوهش که نظریه پژوهش را نشان می دهد، برنامه ریزی هماهنگ است که راهبردهای «راهبری نظری: هماهنگساز فرآیند برنامه ریزی و راهبری عملی: هماهنگ ساز نقش، دیدگاه، همکنشی و... نهادها و بهره وران برنامه ریزی» را در بر دارد.