ارزیابی مفهوم فرخندگی و شومی پاره های زمان با تمرکز بر دلالت های قرآنی

فرخندگی یا نا مبارکی عارضی پاره های زمان و اثرگذاری آن بر فیروزی یا نگون بختی آدمی، مفهومی است که برخی دانشوران آن را بر مفاهیم قرآنی، روایی و دلایل محتمل عقلانی استوار می دانند. در پژوهش پیش رو، برای ارزیابی این باور، ابتدا برآیند دلالت های آیات موضوع بیان شده  است و در گام پسین، آیات مخالف با این مفهوم یافته شده و به سه رده ذیل افراز گشته اند: آیات دال بر نیکو بودن بنیان خلقت همه پدیده ها، توانمندی آدمی در مهار پدیده ها و نیز سنت های الهی و تکوینی در نگون بختی یا کامیابی آدمی. افزون بر  بهره از انواع دلالت های قرآنی موثر در موضوع نامبارکی زمان ها، وجه نوآوری پژوهش را در انحصار مواد استدلال، به آیات قرآنی و نیز یافتن آیات مخالف با مفهوم مذکور می توان دانست. نتیجه این تحلیل قرآن محور، ناروا بودن هرگونه انتساب صفات نحوست یا سعادت به زمان ها  ولو به نحو عارضی است.