ارزیابی میزان تحقق طرحهای توسعه شهری کلانشهر تهران (مورد: طرح جامع)

امروزه توجه به ارزیابی طرح ها به عنوان جزیی ذاتی از فرآیند تصمیم سازی در روند برنامه ریزی شهری بوده و به عنوان یکی از مهم ترین گام ها برای بازنگری طرح های شهرسازی مد نظر قرار گرفته است. هدف این مقاله، نحوه ارزیابی و میزان تحقق طرح جامع شهر تهران است.

روش تحقیق در این پژوهش اسنادی می باشد که با توجه به مرور سوابق و منابع موجود و با فیش برداری نظری، داده ها و اطلاعات جمع آوری و مورد تحلیل قرار گرفت. همچنین با استفاده از ابزار نظرسنجی نیمه ساخت یافته از نظرات متخصصان و مسیولان در خصوص روایی شاخص ها و نیز اوزان و ضرایب اهمیت آنها استفاده شده است.قلمرو جغرافیایی: شهر تهران و مناطق 22 گانه آن است.

تحلیل یافته ها نشان داد، توجه به عدم ارایه شاخص های تحقق پذیری در سند طرح جامع، سه عامل سرانه های خدماتی طرح تفصیلی، میزان تهیه و اجرای طرح های موضوعی و موضعی و همچنین میزان پیاده سازی شروط تحقق پذیری در سند طرح جامع تهران به عنوان عوامل اصلی اثر گذار بر تحقق، مدنظر قرار گرفت.

نتایج بررسی تحقق سرانه های خدماتی طرح با استفاده از آزمون ویلکاکسون نشان دهنده عدم تحقق معنادار سرانه های خدماتی بوده است. همچنین میزان موفقیت طرح های موضوعی و موضعی و شروط تحقق طرح جامع نیز شرایط مشابهی را نشان می دهد. بر اساس این پژوهش طرح جامع جدید تهران با گذشت از نیمه عمر خود در در دستیابی به اهداف، موفق نبوده و لزوم بازنگری این طرح بر اساس عوامل اثرگذار مشهود است.