تجسس از منظر فقه حکومتی با رویکرد امنیتی - نظامی

تجسس ، یافتن اطلاع از طریق غیرمعمول است که طرف مقابل نمی خواهد آشکار گردد . با بررسی منابع فقهی حکومتی شیعه درزمینه تجسس، (آیات،سنت معتبر عملیه معصومین و قواعد فقهی) این منابع به دودسته تقسیم می شوند. دسته اول که مبتنی بر دیدگاه حرمت انسان هستند بر حرمت و غیرمجاز بودن تجسس از مسلمانان دلالت می نمایند و دسته دوم که مبتنی بر قاعده مصلحت، قاعده اضطرار و قاعده حفظ نظام هستند بر پایه آیات و روایات و سیره عملی معصومین (ع) و قواعد فقهی بر جواز و برخی موارد بر لزوم تجسس دلالت می نمایند. پژوهش حاضر به روش توصیفی - تحلیلی به دنبال پاسخ به این پرسش اصلی است که با توجه به اهمیت حدود و ثغور تجسس از منظر نظامی -امنیتی، مرزهای مجاز و غیرمجاز تجسس از منظر فقه حکومتی چه بوده و بر این اساس نتیجه گرفته است که با توجه به این که تجسس با چهار قصد انجام می گردد