نقش اضطراب و اجتناب دلبستگی در نظریه ذهن و حافظه شرح حال

 هدف این پژوهش تعیین نقش اضطراب و اجتناب دلبستگی در نظریه ذهن و حافظه شرح حال بود. جامعه پژوهش متشکل از افراد متاهل ساکن مناطق 1 ،2 و 5 شهر تهران بود. تعداد 212 نفر 119 زن و 93 مرد  با روش نمونه برداری در دسترس انتخاب شدند و نسخه بازنگریشده مقیاس تجارب مربوط به روابط نزدیک فرالی، والر و برنان، 2000 ،آزمون حافظه شرح حال ویلیامز و برودبنت، 1986 و آزمون ذهنخوانی از طریق چشم بارون کوهن، ویلرایت، هیل، ریست و پالمب، 2001 را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شد. یافته ها حاکی از رابطه منفی اجتناب دلبستگی با نظریه ذهن و حافظه شرح حال بود. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که اجتناب دلبستگی و نه اضطراب، نظریه ذهن و حافظه شرح حال را به طور منفی پیشبینی میکند. توانایی کمتر افراد اجتنابی در تشخیص حاالت ذهنی خود و دیگری، و یادآوری خاطرات شخصی را میتوان به راهبردهای نافعالسازانه، خوداتکایی بیشازاندازه و سرکوب سرنخهای مرتبط با دلبستگی در این افراد مرتبط دانست.