مقایسه فعالیت الکترومایوگرافی عضلات کمربند شانه در حرکت push-up روی سطوح پایدار و ناپایدار

یکی از راه های افزایش شدت تمرینی در تمرینات مقاومتی استفاده از بی ثباتی و سطوح ناپایدار است. Push-up یک تمرین رایج در برنامه های ورزشی در جهت افزایش قدرت و استقامت عضلات کمربند شانه می باشد. هدف از تحقیق حاضر بررسی میزان فعالیت الکترومایوگرافی عضلات درگیر در انواع حرکات push-up روی سطح ثابت، TRX و سوییس بال می باشد.

این تحقیق به صورت علی مقایسه ای روی 10 نفر از مردان ورزشکار (میانگین وزن 46/4 ± 14/75 کیلوگرم  و میانگین قد 24/5 ± 79/174سانتی متر) در دامنه سنی 28- 24 که با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند، انجام شد. افراد به صورت تصادفی هر 6 حرکت  push-upروی سطوح ثابت، TRX و سوییس بال در دو حالت دست و پا روی سطوح را سه بار تکرار کردند و فعالیت الکترومایوگرافی عضلات سینه ای بزرگ، سه سر بازویی، دلتویید قدامی و سراتوس قدامی ثبت شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده و مقایسه بین گروهی 6 حرکت مختلف push-up در هر یک از عضلات منتخب از آزمون اندازه گیری مکرر استفاده شد.

فعالیت الکترومایوگرافی عضله سینه ای بزرگ و دلتویید قدامی در حرکات push-up روی TRX و سوییس بال به طور معناداری بیش از انجام حرکت روی سطح ثابت بود (05/0≥p)، فعالیت الکترومایوگرافی عضله سه سر بازویی و دندانه ای قدامی به ترتیب در حرکاتی که دست و پا روی سطح نایایدار بود به طور معناداری بیشتر از سایر حرکات بود (05/0≥P).

نتایج تحقیق حاضر حاکی از این است که استفاده از سطوح ناپایدار در تمرینات باعث افزایش شدت تمرینی خواهد شد. بیشترین چالش برای عضلات سینه ای بزرگ و دلتویید قدامی را در حرکت push-up با حالت دست ها روی سوییس بال و برای عضله سه سر بازویی در وضعیت دست ها روی سطوح ناپایدار و برای عضله دندانه ای قدامی در وضعیت پاها روی سطوح ناپایدار پیشنهاد می شود.