حکم طلاق معتاد مدهوش بر اثر مواد مخدر

حکم طلاق مدهوش یعنی کسی که اراده و شعور خود را از دست داده و از خود بی خود شده، موضوعی است که همواره میان فقها مورد بحث بوده است. طلاق مدهوش بر اثر شراب نوشی که در فقه اسلامی از آن تعبیر به طلاق سکران می شود، «مقیس علیه» مناسبی برای طلاق مدهوش بر اثر مصرف مواد مخدر است. در مورد عدم وقوع طلاق سکران غیر متعدی[یعنی کسی که ناآگاهانه یا حسب ضرورتی، ماده ی سکرآور را میل کرده] میان فقها اتفاق نظر است اما در مورد حکم طلاق سکران متعدی[یعنی کسی که عمدا و بدون ضرورت، شراب یا هر چیز مسکری را تناول کرده] فقها اختلاف نظر دارند. گروهی از اصحاب و تابعین و نیز جمهور فقهای اهل سنت و زیدیه، طلاق سکران متعدی را واقع دانسته اند اما برخی از اصحاب و تابعین و برخی از بزرگان حنفیه و شافعیه و فقهایی از جمله قاسم و طاووس و ربیعه و لیث و اسحاق و ابوثور و ابن تیمیه و ابن قیم و شوکانی و بسیاری از فقهای معاصر اهل سنت و نیز فقهای امامیه، طلاق سکران متعدی را واقع ندانسته اند.
در این تحقیق که با روش توصیفی- تحلیلی انجام گرفته، ضمن قیاس «طلاق مدهوش بر اثر مواد مخدر» به «طلاق سکران متعدی»، دلایل موافقان و مخالفان وقوع طلاق سکران متعدی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته و در نهایت به دلیل قوی تر بودن دلایل ارایه شده توسط مخالفان وقوع طلاق سکران متعدی از جمله آن که سکران متعدی توانایی اراده ی لفظ یا اراده ی معنای طلاق را ندارد و لذا در حکم مجنون است و احکام جنون نیز به اختلاف اسباب آن مختلف نمی شود؛ حکم به عدم وقوع طلاق سکران متعدی و به تبع آن حکم به عدم وقوع طلاق مدهوش بر اثر مواد مخدر، قول راجح بیان شده است.