تاثیر هم افزایی چهار هفته تمرین استقامتی به همراه مکمل یاری پروبیوتیک بر بیان ژن های PGC-1α و سیترات سنتاز در عضله نعلی رت های دیابتی

ناکارآمدی میتوکندریایی یکی از سازوکارهای احتمالی پیدایش و پیشرفت دیابت می باشد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هم افزایی تمرین استقامتی به همراه مکمل یاری پروبیوتیک بر بیان ژن PGC-1α و سیترات سنتاز (CS) در رت های دیابتی می باشد.

32 سر رت نر نژاد ویستار به صورت تصادفی به پنج گروه: کنترل-سالم (NC)، کنترل-دیابتی (DC)، مکمل-دیابتی (SDC)، تمرین-دیابتی (TD)، مکمل-تمرین-دیابتی (STD) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی با شدت 60 تا 65 درصد vVO2peak، پنج روز در هفته در طی چهار هفته اجرا شد. همزمان رت ها روزانه دو گرم پروبیوتیک محلول در 30 میلی لیتر آب مصرف نمودند. بیان ژن PGC-1α و CS به روش qReal-TimePCR اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون آنالیز واریانس دوطرفه در سطح معنی داری 05/0≥p انجام شد.

بیان ژن PGC-1α در گروه های TD (006/0=P) و STD (000/0=P) نسبت به گروه DC افزایش معنی داری داشت. همچنین بیان ژن CS در گروه های TD (03/0=P) و STD (00/0=P) نسبت به DC افزایش معنی داری داشت، اما بین دو گروه TD و STD در بیان ژن PGC-1α (06/0=P) و CS (27/0=P) تفاوت معنی داری مشاهده نشد. همچنین اثر متقابل و همزمان دو عامل تمرین هوازی و مکمل پروبیوتیک بر بیان ژن PGC-1α (25/0=P) وCS  (46/0=P) مشاهده نشد.

اگرچه چهار هفته تمرین استقامتی به تنهایی و در ترکیب با پروبیوتیک منجر به افزایش بیان ژن PGC-1α و CS گردید، با این حال به نظر می رسد این افزایش ناشی از تمرینات استقامتی بوده و مصرف همزمان پروبیوتیک تجویز شده با تمرین استقامتی دارای تاثیر هم افزایی و تعاملی نبود.