کاهش سایتوتوکسیسیتی و آپوپتوز ناشی از استرس اکسیداتیو در سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی انسان و مغز استخوان موش صحرایی بوسیله جینجرول

سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs) با توجه به خصوصیات تمایزی و خود نوسازی، کاندید مناسبی برای طب ترمیمی محسوب می شوند، اما یکی از مشکلاتی پیش رو ایجاد استرس اکسیداتیو در بافت هدف و آپوپتوز سلول های بنیادی منتقل شده قبل از ترمیم بافت مورد نظر می باشد. پیش تیمار سلول های بنیادی با آنتی اکسیدان ها ممکن است آنها را نسبت به شرایط استرس اکسیداتیو مقاوم سازد. در مطالعه حاضر اثر آنتی اکسیدانی جینجرول بر سایتوتوکسیسیتی و القاء آپوپتوز ناشی از استرس اکسیداتیو در سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی انسان و مغز استخوان موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت.

روش‏ ها: 

در این مطالعه پژوهشی، سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی انسان و مغز استخوان موش جهت پیش تیمار به مدت 4 و 6 ساعت با غلظت های مختلف جینجرول (50، 100، 200 و 400 میلی گرم/ میلی لیتر) انکوبه شدند و سپس با غلظت 200 میکرومولار H2O2 به مدت 2 ساعت تیمار گردیدند. سایتوتوکسیسیتی با روش MTS و وضعیت القاء آپوپتوز با استفاده از کیت انکسین- پروپیدیوم یدید بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 18، نرم افزار  FlowJoو آزمون ANOVA و تست دانکن انجام شد.

تیمار با جینجرول باعث افزایش وابسته به دوز و زمان توان زیستی سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی انسان در سایر غلظت ها می شود. همچنین در سایر غلظت ها میزان آپوپتوز را در سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش صحرایی به صورت وابسته به دوز و زمان، کاهش داد.

جینجرول با کاهش استرس اکسیداتیو در سلول های بنیادی مزانشیمی کارایی آنها در ترمیم های بافتی را افزایش می دهد.