مطالعه نشانه - معناشناختی شخصیت نزد دولت آبادی، مورد مطالعه: سلوک

شخصیت یکی از اصلی‌ترین عناصر تشکیل‌دهنده‌ی تولیدات ادبی است و در نتیجه در حوزه‌ی مطالعات و پژوهش‌های ادبی وارد می‌گردد. نشانه-معناشناسی که درصدد مطالعه‌ی فرایند شکل گیری معناست، شخصیت را به عنوان نشانه‌ای انگیخته در نظر می‌گیرد که دال آن، از چندین ویژگی ظاهری و روانشناختی از قبیل اسم خاص تشکیل می-شود. محمود دولت‌آبادی نویسنده‌ی واقع‌گرای ایرانی است که برخی از ویژگی‌های آثارش مانند ساخت شخصیت، با ریالیست‌های بزرگی نظیر بالزاک قابل مقایسه است. به علاوه، علی‌رغم زبان شاعرانه و نثر پرطمطراق، سکوت نزد وی از جایگاه قابل توجهی برخوردار است. به دلیل ناتوانی از سخن گفتن، عدم پذیرش ارتباط، رنج، هراس و غیره، اغلب شخصیت‌های آثار دولت‌آبادی ساکت و حتی لال هستند. پژوهش حاضر سعی دارد تا براساس اصول نشانه-معناشناسی شخصیت، سکوت را نزد شخصیت های سلوک اثر دولت‌آبادی بررسی نماید. به این منظور، برآنیم تا به اصول نشانه-معناشناسی تنشی و نیز به نظریه هایی که شخصیت را به مثابه‌ی یک نشانه در نظر می‌گیرند، رجوع کنیم. این مطالعه نشان خواهد داد که چگونه شخصیت/نشانه در فرایند ساخت سکوت/نشانه سهیم است. در نتیجه، خواهیم دید که چگونه سکوت نزد دولت‌آبادی به احساسات ناامید کننده و نیز واحدهای کوچک معنادار و سپس، در اعماق فرایند زایشی به ایزوتوپی زندگی/مرگ مرتبط می‌شود.