اثر استرس ابتلا به کرونا بر فرسودگی شغلی پرستاران با نقش تعدیل گر سرمایه روان شناختی

شغل پرستاری اساسا دارای ماهیتی استرس زا می باشد. در این بین شیوع ویروس همه گیر کرونا و انتشار سریع آن در سطح کشور باعث هجوم بیش از حد نرمال بیماران ناشی از این ویروس به بیمارستان ها و افزایش استرس کاری پرستاران شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر استرس ابتلا به کرونا بر فرسودگی شغلی پرستاران با نفش تعدیل گر سرمایه روان شناختی در بیمارستان شهدای عشایر خرم آباد بود.

پژوهش حاضر از لحاظ هدف، کاربردی و از حیث جمع آوری داده ها از نوع تحقیقات توصیفی از شاخه مطالعات میدانی به شمار می آید که روش انجام آن به صورت پیمایشی بود. جامعه آماری پژوهش تعداد 230 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان شهدای عشایر خرم آباد بود که بر اساس جدول کرجسی و مورگان حجم نمونه ای به تعداد 140 نفر به روش تصادفی طبقه ای از میان آن ها انتخاب گردید. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه ای که شامل سه بخش استرس ابتلا به کرونا، فرسودگی شغلی و سرمایه روان شناختی بود، استفاده شده است. پایایی پرسشنامه با استفاده از روش آلفای کرونباخ و روایی آن با استفاده از روایی همگرا به تایید رسید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزار Spss و PLS استفاده شده است.

نتایج نشان دهنده این است که در سطح اطمینان 95 درصد استرس ابتلا به کرونا اثر مثبت و معنی داری بر فرسودگی شغلی پرستاران دارد (681/0 =β ؛P<0/05) و سرمایه روان شناختی در رابطه استرس ابتلا به کرونا و فرسودگی شغلی پرستاران نقش تعدیل گر دارد (167/0- =β ؛P<0/05).

با توجه به یافته ها می توان گفت که استرس ابتلا به کرونا نقش بارزی در افزایش فرسودگی شغلی پرستاران دارد و در این میان پرستاران با سرمایه روان شناختی قوی تر دچار فرسودگی شغلی کمتری نسبت به پرستاران با سرمایه روان شناختی ضعیف تر می شوند، لذا نیاز است تا با تقویت سرمایه روان شناختی در پرستاران که یک مولفه آموزش پذیر می باشد و همچنین مجهز کردن پرستاران به بهترین تجهیزات حفاظتی، استرس ابتلا به کرونا را در آن ها کاهش داد.