میانجیگری به مثابه سیاست جنایی مشارکتی در مجازات های تعزیری

میانجیگری که در قرآن کریم از آن تحت عنوان اصلاح ذات البین یاد شده است، نوعی روش برای مواجهه بین بزه دیده و بزهکار است که فرآیند آن، متضمن مشارکت شخص یا اشخاص ثالثی میباشد که میانجی یا تسهیل کننده نامیده شده و به بزه دیده و بزهکار جهت وصول به یک توافق دوجانبه مساعدت میکنند. میانجیگری از جانب قاضی محکمه از نظر بسیاری از فقها، مستحب بوده و علاوه بر امور مدنی، شامل امور کیفری (بخصوص مجازاتهای تعزیری) نیز میگردد؛ بر این مبنا، نوشتار حاضر به بررسی سیاست قانونگذار در جهت جلوگیری از ادامه مسیر رسیدگی در فرآیند کیفری، یعنی میانجیگری پرداخته و در پی پاسخ به این سوال است که آیا می توان با میانجیگری و اصلاح ذات البین، عدالت ترمیمی را اجرا نمود.

روش پژوهش در مقاله پیش روی، توصیفی - تحلیلی میباشد.

یافته های پژوهش حاکی از تاثیر قابل توجه استفاده از ساز و کارهای میانجیگرانه در کاهش حجم پرونده های مطروحه و همچنین میزان مراجعات به محاکم است. بر این مبنا، میتوان اینگونه نتیجه گیری نمود که میانجیگری مبتنی بر قرآن و سنت، نقش بسزایی در تحقق عدالت ترمیمی در پروسه رسیدگی کیفری دارد.